Cesar Quinn, een vierkoppige band uit Brussel onder leiding van Frederik Daelemans (Meskerem Mees, Tamino en Beirut), is een sonische kracht die zich moeilijk laat categoriseren. Hun muziek is het schemerige pad dat leidt door de schijnbaar tegenstrijdige invloeden van Armand Hammers alt hiphop, Black Midi’s experimentalisme en Sun Ra’s space jazz. Aan de basis ligt een overheersende duisternis, die stedelijke onrust en existentiële overpeinzingen weerspiegelt, opgeheven door plotselinge momenten van helderheid en warmte. Dat lezen we in de bio die ons werd toegestuurd door deze nog altijd jonge hoofdstedelijke honden. Meteen een hele boterham die ook wij niet in één keer konden behappen. Klonk hun muziekdebuut Opal bijwijlen nog zoetdromerig, dan duiken ze met Helo de diepste duisternis in.
Opener Flyby’s begint als jaren ’70 Kraftwerk, maar door zijn tegendraadse drums en synth-elektroshocks loert Trent Reznor al heel snel om de hoek. Dreigend en donker neemt Cesar Quinn je bij je nekvel. Haaks op deze Lynchiaanse intro staat de zachtzalvende stem van Daelemans. “Jeff Daelemans” of “Frederik Buckley”, we kunnen kiezen want ’s mans stembanden vielen in dezelfde pot honing als die van het betreurde nineties-icoon. Een ontketende cello trekt ons dieper de poel in, waar we toch graag in spartelen.
Ook de nerveuze postpunk van Smoke kunnen we smaken, en de vooruit gestuurde single Helo had ondanks de ietwat vreemde folky cello-solo niet misstaan op Kendrick Lamars Untitled/Unmastered. Dat Detroit-rapper Zeeloperz zijn vocalen eraan verleent is hier uiteraard niet vreemd aan, ineens klinkt het geheel heel erg street. Gedreven door een synthloop als een tikkende tijdbom, is een immanente onrust op Helo nooit ver weg.
Retrofuturisme, ruimte en grenzeloze verkenning zijn de centrale thema’s van het tweede album van Cesar Quinn. Een ambitieus plan dat een concept doet vermoeden. Wat was er eerst, de songs die naderhand door een overkoepelende thematiek een plaat maken of een concept dat de klank, kleur en inhoud van de songs bepaalt?
Soms krijg je het gevoel dat dat laatste overheerst, dat sommige ideeën muzikaal of tekstueel wat bij de haren zijn getrokken. Neem nu het vooruit gestuurde Moonside: leuke gitaarriedel aan de basis, een vreemd swingende drum doet heupwiegen en knappe subtiele koortjes die Daelemans begeleiden doorheen deze radiowaardige single. Maar die tekst, mannekes toch… “Lunar swirls” duikelen over “liberation” en” ill-considered illumination” en wat diesmeer zij. Of zoals het klinkt in het al even hermetische Strings/Backlanes: “Buffering and narrowing it’s relative, it’s arbitrary/Spotted lights connection it’s common expansion/positioning through cycles of limitation outage/Complexity’s redundant there’s reliable transmission”. Alsof Professor Barabas op lsd voorleest uit de Van Dale voor ruimtewetenschappers. Toegegeven, wetenschappen waren destijds in ’t college zeker niet ons sterkste vak en het moet niet altijd “we are the world zijn”, maar hier verliezen de Brusselaars ons toch compleet. Ook muzikaal fronsen we wel eens de wenkbrauwen. Zo klinkt Bootes als een gregoriaanse klaagzang uit de diepste kerker van het Gravensteen en hadden we de reis naar Mars toch iets spannender voorgesteld.
Met Quasar en Cygnus (OB-2) wordt de plaat naar het eind toe een stuk jazzier en minder elektronisch, maar ook hier bekruipt je vaak het gevoel: waar gaat dit over? De titels maken je ook al niet veel wijzer.
Wij horen op Helo een heel goeie band muzikanten met een paar heel fijne songs in een uitstekende productie. Aan de andere kant horen wij vaak ook veel te veel (losse) ideeën en een gebrek aan muzikale spontaniteit. Te overdacht, te doorwrocht. Voorlopig nog meer sterrenstof dan sterren. Sometimes less is more. Toch kijken we uit naar wat Cesar Quinn in de toekomst nog brengen zal. Al dan niet met een telescoop, want ze hebben talent zat.
