“Rock is dood!” blokletterde een Vlaamse kwaliteitskrant na de afgelopen editie van Pukkelpop. Ze hadden er moeten bijvoegen ‘behalve Americana folk rock’. Want laten we wel wezen, Wilco, Ryan Adams, Kurt Vile en War on Drugs, spelen hier steevast voor uitverkochte zalen. Namen als Kevin Morby en Steve Gunn doen steeds meer belletjes rinkelen.
Nu wil Cass McCombs zich ook in dat rijtje nestelen. Het zou verdorie nog dik verdiend zijn ook. Met zijn negende album Tip of the Sphere, toont hij zich ambitieuzer dan ooit. Het geluid is voller, de muziek gelaagder en de houding strakker dan voorheen. Dan zwijgen we nog over het prachtige artwork van deze plaat. Zou dit dan toch zijn jaar kunnen worden? Aan de kwaliteit van de songs zal het zeker niet liggen.
Opener I Followed The River South To What, is een visitekaartje. “I show you what I mean” zingt Cass. Je hoort onmiddellijk hoe goed deze plaat klinkt. Subtiel en vol kleine details. Waar we bij lange nummers van War On Drugs onze geeuw soms moeilijk kunnen onderdrukken, houdt Cass ons hier scherp. Loepzuivere muziek en daarbij een licht ontregelde gitaar explosie. We love it.
The Great Pixley Train Robbery volgt en zou zomaar in Kurt Vile zijn oeuvre passen. Geen copycat, gewoon heerlijk uptempo en eenzelfde slackerness. Ook het meest forward rock nummer op de plaat. En goed. Estrella legt andere emoties bloot. Een naam als de sterren en zo voelt ook de song. Rustiger, meer mineur. Een Spaanse smacht (“Estrella, esta noche va bien” ) en je ruikt het onvervuld verlangen. OokAbsentee, waar de piano de hoofdrol krijgt, zit in hetzelfde trieste bedje. Het gaspedaal wordt niet meer ingedrukt.
Real Life is een unplugged-pareltje. Het fysieke geluid van zijn gitaarspel betrekt je bij het nummer en zelfs ons meest gehate instrument, de djembé, staat hier mooi op zijn plaats. Cass’ ijle stem vult het plaatje perfect in.
We zijn halverwege en het valt op hoe rijk deze plaat is qua instrumentatie. Allerlei instrumenten zijn de revue gepasseerd maar altijd ten dienste van de song. Hoe meer luisterbeurten deze plaat krijgt, hoe beter hij wordt. Cass heeft ambitie! Het duidelijkste voorbeeld hiervan is American Canyon Sutra. Dit nummer is puur elektronisch en staat dus redelijk haaks op de andere nummers. Toch valt het niet uit de toon. Het verhalende blijft en opdringerig wordt het nooit.
Tekstueel valt er ook veel te beleven. Cass observeert, als een einzelgänger, maar opgewekt is het niet. We verdenken hem ervan een negatief (toekomst)beeld over de mens te hebben. In het raak getitelde Sidewalk Bop After Suicide krijg je het relaas van een nachtelijke wandeling door de straten van de stad. Rokend en overpeinzend, begeleid door een luie gitaar. Voorts heeft hij het over ‘Help us Armageddon, help us every day’ (in het mooie Sleeping Volcanoes), ‘nucleair bomb’, ‘you’ll wake up and find us gone.’ ‘Where are you ?’. ‘Explosion at the embassy’. Kortom, de polonaise moet niet ingezet worden.
Afsluiter Rounder is ietwat vreemd. Een bijna elf minuten durend nummer waarin iedereen nog eens mag tonen wat hij kan. Helaas voelt de song als een veredelde jamsessie die te lang aansleept. Het had van ons part geschrapt mogen worden maar live zal het waarschijnlijk wel werken.
Het moet gezegd, Cass Mccombs levert een schitterende plaat af. Hopelijk vindt hij een groter publiek en is hij volgend jaar geen nobele onbekende meer. Aan jou de uitdaging! Je kan hem ook live gaan bewonderen in DOK Noord op zaterdag 1 juni. Kwaliteit gegarandeerd.
