Ze noemen zichzelf het enige professionele groot jazzorkest van België. Ze zijn al bijna 30 jaar bezig en hebben zowat overal ter wereld waar jazzmuziek een warm hart wordt toegedragen, opgetreden. In die dertig jaar bracht Brussels Jazz Orchestra (BJO) 21 albums uit. Zo deelden ze in de glorie van de Oscar voor The Artist (ze maakten een deel van de filmmuziek), scoorden ze twee Grammy Award nominaties met Joe Lovano en wonnen een handvol prijzen. Enfin, niet zomaar een bandje van het derde knoopsgat dus, maar dat wisten de kenners uiteraard al.
Met hun nieuwe album Two Places gaan ze de samenwerking aan met enkele namen van buiten de jazzwereld. Zediam aka Zed is een Belgische zanger en rapper die zich al eens aan poëzie durft te wagen. Monique Harcum is een Amerikaanse zangeres die al een tijdje in België vertoeft en onder andere samenwerkte met DJ Grazzhoppa, die ook zijn ding mag doen op het album.
Opener Two Places laat nog niet vermoeden dat dit geen bigband plaat zal worden. BJO laat zich in The Beginning van zijn meest swingende kant horen met soulvolle invloeden en ritmes die hun effect op de dansbenen niet missen of toch minstens goedkeurend vingergeknip veroorzaken.
Iets minder klassiek klinkt het in Travelling Into Time Part 1 waar we de hand van DJ Grazzhoppa in horen, al blijft het allemaal erg braafjes. In Part 2 doet ook Zediam zijn ding. Een maatschappijkritisch nummer over de macht van de media, de goedgelovigheid van de mens en hoe het is om zwart te zijn in een land van blanken. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat “Sword so long that they think I’m a lancer” of ook nog “and the way she’s on her knees, you would think that I’m a pastor”, de kritische boodschap niet echt versterken. Of klaagt hij hier het stereotiep van de geseksualiseerde zwarte man aan? We zijn er nog niet uit.
Op naar African Streetdream waarin we de prachtige stem van Monique Harcum voor het eerst horen. Smoother dan de vers gepoederde billetjes van een baby en heerlijk om naar te luisteren. Festivalmuziek voor een gezeten publiek dat zich al eens aan een Caipirinha of een Aperol Spritz durft te wagen. Ook in Leap Of Faith, Another Day Another Night en Get Down horen we Harcums stem. Groovy, swingend, zelf funky hier en daar, maar vooral altijd makkelijker verteerbaar.
Datzelfde geldt in feite voor alles op dit album behalve misschien Funky Haircut waarin BJO al eens wat wilder durft klinken. Al strijkt het constante drumritme de plooien al snel terug glad.
Two Places is een uitstekend geproducet album dat zich bij momenten een been uitswingt en toch… Er was een tijd (een jaar of dertig geleden) dat sommigen dachten dat acid jazz de toekomst van jazz was en wat BJO met Two Places maakte, ligt in het verlengde hiervan. Het “probleem” met acid jazz was en is echter nog steeds dat het een beetje tussen wal en schip valt. Niet jazzy of uitdagend genoeg voor de jazzliefhebber voor wie het wat hedendaagser mag zijn en niet hoekig genoeg voor de “woke” rap liefhebber met een geweten. Gelukkig behoren we niet allemaal tot voorgaande categorieën.
