Acht songs in twaalf minuten? Het Cocaine Piss-gevoel? Deze keer geen jonge vrouw die haar ziel uitstort, wel een zanger uit Bilzen die zeer goed beseft dat een perfecte poprocksong niet langer dan twee minuten hoeft te duren. Zelf maken ze graag de vergelijking met vergane (maar fijne) gloriën als Celibate Rifles of Cosmic Psychos (Australische punkbands waarop je oom ooit stond op te dansen, ten minste als die een goede smaak had!), en daar zit wel iets van waarheid in.
Het geluid van dit trio grijpt inderdaad naar de indiepunk van de late jaren 80/begin jaren 90 toen bands als The Romans (vraag aan diezelfde oom) en The Spanks (ze maken zelf de vergelijking) nog in eerlijke rock ’n roll geloofden.
Alles rammelt aan Bruce en dat is maar goed ook, een bas moet immers als een bas aanvoelen (trillen dus), drums moeten beuken en een gitaar moet ervoor zorgen dat gelijk welke idioot luchtgitaar begint te spelen. En kijk dat zijn de drie ingrediënten die deze drie Limburgers in hun powerpop steken, geen wonder dus dat het lukt. Geen nonsens, gewoon lekker van jetje geven en er er zich zeer goed van bewust zijn dat de essentie van dit alles niet meer dan rock ’n roll is.
Opener My Latest Popstar Crush heeft een lekkere ondeugende tekst (zo ondeugend dat het in feite niet voor publicatie geschikt is). Eigenlijk hebben ze er zelfs een patent op, want zeg zelf: I take a shortcut in your perfect lady garden…
Naar verluidt heeft Bruce een goede livereputatie. Als dat zo is, dan zorgt dit beslist voor vuurwerk. Punkrock is not dead, dat was het trouwens nooit! Ook al is het in twaalf minuten over!
