Na het vertrek van zangeres Sarah Pepels (nu de helft van Portland) en enkele andere bandleden was het even zoeken voor Mario Roosen. Maar stilzitten staat niet in het woordenboek van de frontman en met leden van onder andere Teen Creeps, Sophia, Rhinos Are People Too en Fornet lijkt Roosen nu de juiste bezetting gevonden te hebben. De nieuwe samenwerking levert alvast de ep Dead People op met vier nieuwe nummers.
Artwork: Toon Delanote
De titel Dead People verwijst naar het verlies van de vader en grootmoeder van Mario Roosen. Deze ep is een persoonlijk verwerkingsproces geworden waarin de frontman de luisteraar meeneemt in zijn wereld van verdriet, gemis en rouwen.
De americana-ingrediënten uit hun vorig werk vinden we ook nu weer terug. Met Bert Vliegen in de rangen is ook de postrock invloed duidelijk hoorbaar. Eerste single The Keg is doordrenkt met tristesse. Sophia en Pink Floyd dienden duidelijk als inspiratiebronnen. Het grootse arrangement, de zachtjes kabbelende melodie die doorbroken wordt door huilende gitaren en de broze, ontwapenende stem van Roosen. Het nummer is een spijtbetuiging van de zanger dat hij zijn vader nooit gezegd heeft dat hij van hem houdt. Ongetwijfeld zullen veel luisteraars zich hierin herkennen en zal het nummer aldus op vele playlists terechtkomen waaronder de onze.
Old Soul is een vat vol herinneringen, opstapelend verdriet, wanhoop en pijn dat naar het einde toe explodeert in een hartverscheurende, rauwe instrumentale uithaal. “The ghost of my parents, they are calling me home, they are calling me home now…” De geëmotioneerde, oprechte vertolking en ontroerende tekst bezorgt ons een brok in de keel.
Met zijn akoestische gitaar in Song For Ma neemt Mario Roosen afscheid van zijn grootmoeder en bedankt haar voor de mooie tijden. Als naar het einde toe de hoorn ingezet wordt, moeten we toch even slikken. Het treurige hoornblazergeluid van Rozanne Descheemaeker (met arrangement van Pieter Van Dessel!) is een perfecte muzikale weergave van de hartepijn die we voelen als we afscheid van een dierbare moeten nemen. “We sealed it with a laugh and a cry, as you and I said goodbye”. Uit het leven gegrepen en hiermee toont Mario Roosen wat een begenadigd singersongwriter hij is.
Afsluiten doen de mannen stevig met het vijf minuten durende Vacancy dat ons in een postrocksfeer doet belanden. Een strak drumritme, consistente afwisseling tussen rustigere passages en bombastisch uithalen. Een stuwende baslijn, computerbliepjes, samples, gierende gitaren en met een stevige portie distortion op de gelaagde zang naar het einde toe. Uitmondend in een chaotische, uitstervende outro van schrille saxofoon en schreeuwerige vocals. Pijn, wanhoop, schuldgevoel, verwarring, ontreddering en uiteindelijk leegte, dit zijn zowat de gevoelens waarmee we wezenloos achterblijven. Dit voelt akelig dicht bij onze eigen realiteit aan en toch zetten we het nog enkele malen op repeat.
De band heeft goed geluisterd naar Pink Floyd, Sophia en Wilco. Begrijp ons niet verkeerd, Bonfire Lakes kent duidelijk zijn invloeden zonder evenwel in copy/paste modus te verzinken. Als we eerlijk zijn, missen we af en toe toch een beetje de meeslepende, magische soundscapes uit hun vorige werk. Of de mooie harmonieën met dat vrouwelijke tintje in pareltjes als Two Sisters en Ghost. Dit gezegd zijnde moeten we ook toegeven dat de sound van de groep gegroeid is. De composities zitten allemaal goed in elkaar, mooie breekbare nummers afgewisseld met grootse, uptempo songs met een goed afgewerkte productie. Het doet ons in elk geval uitkijken naar een album.
In afwachting daarvan is het beslist de moeite om de Limburgers live te gaan beluisteren:
23/03 – Café Café, Hasselt (met Mauger)
28/03 – ’t Smiske, Asse
13/04 – De Kouter, Bocholt (support voor Low Land Home)
21/04 – BarBroos, Gent
23/04 – Foli-A, Retie
22/06 – Muziekcentrum Dranouter, Heuvelland
23/11 – CC Muze, Heusden-Zolder (support voor Marble Sounds)
