We zagen het niet aankomen, deze vijftiende soloplaat. En we beseften ook niet in het minst dat de vorige, Blue Hearts, reeds bijna vijf jaar achter ons ligt. We zijn dus niet de meest oplettende fans op deze aardbol. Als we Bob Mould moeten voorstellen, onze excuses maar dan is deze review waarschijnlijk niets voor jou. We doen het toch. Samen met Grant Hart en Greg Norton vormde hij het legendarische Hüsker Dü. De hardcore punkband die redelijk snel vervelde tot alternatieve rockband maar in menig gitaarhart verankerd zat en zit, los van welke strekking lawaai dan ook.
Na de split in 1988 maakte Hart nog platen met enkele bands waarvan Nova Mob de gekendste is. Norton zou de muziek vaarwel zeggen en naar verluidt in het restaurantleven terechtkomen. Mould had zoals geweten redelijk wat succes met Sugar maar hoe goed sommige platen ook waren, de magie van het trio werd nooit meer geëvenaard.
Negativisten zouden kunnen opperen dat Mould al decennia lang dezelfde plaat maakt. Zeurderige, alternatieve emo (lawaai)pop en rock. We moeten daar niet onnozel over doen, we kennen heel wat Hüsker Dü (HD) junks die niets van zijn solowerk moeten hebben. Fans van het eerste uur zweren bij albums als Land Speed Record, Everything Falls Apart, Flip Your Wig, Zen Arcade, New Day Rising,… Het zijn stuk voor stuk iconische parels met dat typische, herkenbare geluid.
HD was een band waar je voor of helemaal niet voor was. Een middenweg was er niet en tot op zekere hoogte hebben we dat gevoel ook bij het solowerk van de beste man. Ook nu weer wordt hij bijgestaan door drummer Jon Wurster en bassist Jason Narducy, leden van Bobs tour band.
Uiteraard is de beklijvende, zeer herkenbare strot van Mould nog steeds één van de pijlers van zijn werk. Met slimme dan weer mooie, met hartzeer of getroebleerde mindsets doorspekte lyrics, die niet weinig door merg en been gaan. Je kan geen Bob Mould muziek tot je nemen zonder het tekstvel erbij en dat is bij deze plaat niet anders. We hebben het gevoel dat de breekbare doch sterk van zich afbijtende gitaarrock/pop iets minder fel en gemiddeld wat trager voor de dag komt dan op de laatste lp. Al zijn Neanderthal en Hard To Get lawaaierig genoeg om met net dat tikje agressie en extra snelheid, moemoe een voorzichtig aanvalletje of twee te bezorgen. Gewoon oerdegelijke, bitsige stekelpop/rock met melodieën die zich traag maar zeker tot in je duffe brein wringen.
Het heerlijke contrast tussen kwade gitaren en rustige, akoestische pop is dus ook hier weer present. De overduidelijke REM, The Tragically Hip en Afghan Wigs kenmerken nemen we er voor de zoveelste keer met plezier bij. Dat When Your Heart Is Broken wel wat heeft van een band als Live is ook niet erg. Belangrijk is dat Mould ook nu weer gewoon Mould is.
Nog iets wat Bobs platen kenmerkt is dat het veelal groeiplaten zijn. Uiteraard hebben we een schijthekel aan die term. Een plaat is goed of niet maar voor deze held maken wij graag een uitzondering. Een keer of tien speelden we het album en, je gelooft het nooit, oorwormen en favorieten werden, langzaam maar zeker, voltrokken. Hoofdschuddend en teleurgesteld spartelden we de eerste paar luisterbeurten door, met een gevoel van “Ach, hij blijft wel onze held” en dan, bam, euhm, groeit de plaat toch wel zeker! Zo maar, gestaag maar kordaat. Verslaafd blijven we achter, hooked on Bob Mould. Zeker met songs als Here We Go Crazy, Breathing Room en Hard To Get.
Vergelijken is niet altijd mooi noch nodig maar echt helemaal tot het niveau van bijvoorbeeld emorockparel Candy Apple Grey komt het natuurlijk nooit. Zowel muzikaal als tekstueel niet maar een drietal tracks hadden destijds waarschijnlijk niet helemaal misstaan op deze mijlpaal. Bob Mould fans schaffen zich dit gewoon blindelings aan. Anderen luisteren best eerst een paar keer. Groeiplaat, remember, en groeiplaten zijn niet voor iedereen.
