Ze komen uit Brussel, houden van luide rock-‘n-roll en houden de blues traditie staande met hun muziek: Bob Doug is de naam en met Mirage, hun derde album ondertussen al, doen ze opnieuw alles waar ze zin muzikaal in hebben.
In Brussel timmerden ze al goed aan hun reputatie en zowat alles van de AB tot en met het Brussels Summer Festival speelden ze plat. Verder van huis waren onder andere de Gentse Feesten of het Ronquieres Festival locaties waar de band zich tegoed deed aan een podium.
Muzikaal gezien zitten ze evengoed in hun vel bij een Jimi Hendrix vibe als bij pakweg een tune die aanleunt bij JJ Cale. Dat ze ruwe bluesrock spelen mag ondertussen al geweten zijn maar op Mirage halen ze toch nog wat meer uit hun hoge hoed. Luister bijvoorbeeld eens naar Here We Go een plaat die dicht bij met muzikale spectrum van de The Rolling Stones aanleunt en die net als zoveel Stones nummers een groot airplay gehalte heeft. Op Black Coat spelen ze dan weer iets intiemer werk dat neigt naar de eerder genoemde JJ Cale.
Terug naar de het geluid van de Rolling Stones, op Flip The Switch om uiteindelijk via Kings Of The Dessert te belanden bij GA-20. Op Going Back home wordt het tempo terug naar beneden gehaald, maar niet voor lang want afsluiter Friends is een zeer mooi nummer dat opnieuw alles samenbrengt wat Bob Doug groot maakt. Friends mag dan pure rock zijn, er zitten wat commerciële invloeden in de productie die ervoor zorgen dat ook dit weer een nummer is dat vooral heel goed in het gehoor ligt. De lange uitgesponnen solo maakt het dan weer een ideaal festivalnummer.
Mirage is een typische zomerplaat waarmee je vooral veel zin krijgt om dit allemaal live mee te maken op een veel te druk plein met een lauwe pint bier in je hand. Het typisch festival gevoel dus, alleen deze keer met meer dan goede muziek. In afwachting van hun opwachting op één of ander podium deze zomer kunnen we vooral blijven genieten van deze zalige schijf die sinds kort te krijgen is.
Mr. Blue Boogie
