Tijd voor een dikke streep extreme duisternis. Het Spaanse viertal Blazemth keert terug met een genadeloos en ronduit smerig black metal album. The Return Of Lucifer voelt in zowat alle opzichten aan als een van die legendarische Scandinavische en Iberische albums uit de jaren negentig. Zowel de krijsende zang als de schreeuwerige riffs en de vrijwel constant hamerende drums lijken rechtstreeks uit dat decennium te komen en daar is een goede reden voor. Blazemth is opgericht in 1993 maar hield het vier jaar later voor bekeken, om dan in 2017 weer uit de doden op te staan. Met The Return Of Lucifer willen ze zich roeren in de hedendaagse gitzwarte scène.
Na een illustere intro barst de hel los. Het titelnummer van de plaat opent meteen alle registers. Voortgestuwd door de quasi onophoudelijke drums scheuren de gitaren onmiddellijk alles aan flarden. Er is weinig ruimte voor melodie en veel variatie is er ook niet te bespeuren maar dat maakt het voor de gemiddelde blackmetalfan alleen maar interessanter natuurlijk. Blazemth weet immers perfect hoe zo’n nummer moet klinken: angstaanjagend, intens en macaber. Dat geluid houden ze dan ook het hele album aan. Met verve. De enige uitzondering is het gebruik van de didgeridoo op het einde van War en in de Outro.
Eigenlijk is het onmogelijk om hier een of twee tracks als uitschieters uit te kiezen. Alles hangt zo hard samen dat het een lange track lijkt die aan een hels tempo voorbijraast. Dat tempo wordt op In Fight I Die nog eens opgedreven en gaat in A Passage Of Unlight eventjes naar beneden. Heel eventjes dan. Na enkele minuten gaat Blazemth weer verschroeiend verder met hun somber muzikaal extremisme. Dat maakt van The Return Of Lucifer een harde noot om te kraken, eentje waar enkel de doorwinterde blackmetalfan van kan genieten. Maar genieten zal die, tot bloedens toe.
