Naar ons inziens zijn er in de Belgische muziekgeschiedenis al menig unieke en vooral eigenzinnige artiesten boven water gekomen, doch steeds met een zekere, nonchalante bescheidenheid. Arno, Andre Brasseur, Mauro Pawlowski, Rudi Trouve en Steven De bruyn zijn slechts enkele voorbeelden daarvan.
Als we dan kijken naar de diverse projecten die Bert Dockx de laatste 15 jaar heeft gerealiseerd met Flying Horseman, Dans Dans, Ottla en Strand, is het haast ontegensprekelijk om deze boeiende mens in bovenstaande lijst te plaatsen.
Op zijn eerste soloalbum Transit uit 2018 bracht hij prachtige, geïnspireerde covers van onder andere Fleetwood Mac, Nina Simone en Joy Division en vandaag worden we voor een tweede keer verwend met het album Safe, dat als het ware een lange coronawinter afsluit.
Het minimalistisch en subtiele gitaarspel in openingsnummer Pit begeleidt een donkere zoektocht door de groezelige gedachten van de mens en roept uiteindelijk om een herkenningspunt. Ook de dromerige sound bij Palmares roept een zeer bluesy, nostalgisch gevoel op.
De prachtige ode aan de liefde in Pale Blue Eyes brengt een interpretatie van The Velvet Underground, op de manier van Bill Callahan en Ellioth Smith.
Die ongrijpbare liefde krijgt weer een hoofdrol in Big Dreams en vooral Home, waarin de keuzes, twijfels en frustraties van de protagonist centraal staan, om uiteindelijk te beseffen dat we menselijk zijn en het belangrijk is om vooral onszelf graag te zien.
Bert raakt ons ook op een haast filmische wijze op … en Lonely Woman, waarbij we op een schijnbaar verlaten terras uitkijken naar de wereld, mijmerend over de hoogtes en laagtes van het leven.
Wij kunnen alleen maar besluiten dat dit album alweer een intiem en hedendaags herkenbaar verhaal vertelt.
