Het zijn verwarrende tijden. Club Brugge is na een administratieve olifantendracht uiteindelijk tot landskampioen gekroond, ondanks de grootste sportieve voorsprong sinds de ontdekking van het eerste coronavirus in de jaren ’60. Er heerst totale consternatie rond het al dan niet euthanaseren van het Peruviaanse katje Lee dat door Selena Ali – een naam om mee naar het Songfestival te trekken – in ons land is gesmokkeld. Een verhaal met hondsdolle huiszoekingen en interventies van dierenrechtenorganisaties. Voorts zetten een aantal jonge Brusselaars het westelijke deel van de voormalige Brits-Indische provincie Bengalen terug op de wereldkaart. Hiervoor maken ze gebruik van een geïmproviseerd zelf vervaardigd mesachtig steekwapen. In Bengalen klinkt dit als shiv of shank.
Dit wapen is hier de metafoor voor muziek, meer bepaald Grrrl-postpunk. Mamacita is de revolterende zangeres van dienst, Joana is gitariste, Marta drumt en Laurent is op zijn basgitaar de vreemde mannelijke eend in de bijt. Het resulteert in een melodische clusterbom van coldwave, garagerock en psychedelica. Het artwork komt van de tekenende hand van Alice Monvaillier.
Het anti-narcistische You’re Dead opent de plaat met een knipoog naar het ter ziele gegane Priests, op een basriff drijvend en steeds zenuwachtiger. Een veelbelovende en vooral levendige start in weerwil van de songtitel. Het tempo gaat de hoogte in met het Magnapoppy Sorcière, zowaar een ode aan de vrouw. Knappe, gejaagde en sfeervolle postpunknummers, maar hebben we dit niet al eerder en beter uitgewerkt gehoord?
I Can’t grijpt terug naar de klank waarmee early The Cure en Joy Division 40 jaar geleden ophef maakten. Mamacita lijkt de godin van de nacht, Siouxsie Sioux, te aanbidden en stuwt de band dan naar een oververhitte punkstorm in een pompend Golden Pain. De riff in Dumb is haast een kopie van Primary uit 1981. Bengal klinkt hier eigenlijk vooral als een live band, vraag is wanneer ze dit ooit kunnen hardmaken.
Met Everytime verandert de koers en wordt de sfeer van de nineties uitgelokt. Een periode waarin furieuze girlbands als paddenstoelen uit de grond schoten. Veruca Salt meets Belly in lijzige vocalen die plots de mond gesnoerd worden door een volledig ontsporende ritmesectie wat dan escaleert in woeste postpunk. Bengal maakt hier zwaar indruk. Er komt geen einde aan het nummer en wie wil dat ook? Tranen rollen over onze wangen. Het gemis aan live concerten kan nooit groter zijn dan de emoties die vrijkomen bij het beluisteren van deze epische brok punkrock.
Het hek is nu volledig van de dam. Moshpits aller landen verenig jullie. De Sisters van Bengal hebben jullie nodig. Een nummer over feminisme dat plots stilvalt maar zichzelf in een nietsontziende blitzkrieg opnieuw op gang trekt om naadloos in Boss Ass Bitch te transformeren. Denk aan de witheetste vorm waarin Savages ooit op een podium stonden en je komt in de buurt. Kandidaat muilpeer van het jaar. In uw bakkes!
Voor je het weet ben je al bijna een half uur ver en zit de plaat erop. Trust mag afsluiten in een erg sfeervolle en melancholische postpunksong die neigt naar new wave en zeker kan wedijveren met het betere werk van Interpol. Een zeer degelijke eerste helft en een ronduit verschroeiend tweede luik bombarderen deze Shiv tot één van de verrassingen van het jaar. Ook in coronatijden worden we dus getrakteerd op Bengaals vuur. Belgisch vuur dat zorgt voor warmte, en voor Trust.
BANDCAMP / INSTAGRAM / FACEBOOK
