We gooien het meteen in de groep, zodat het uitgangspunt van ons oordeel duidelijk is: we hebben uren mee gekweeld met de debuutschijf van Bazart. Of de jeugd daar nu aan de basis van lag, of eerder omgekeerd, herinneren we ons niet meer. Maar gedane zaken nemen geen keer. Urenlange ritten werden gevuld met Echo’s van Goud, omrand met toefjes Voodoo. ‘Liever snel naar de hel dan traag naar de hemel’, of toch op z’n minst vlot door de Tunnels (die van Kennedy, heen en terug) en zonder (verkeers-)Chaos over de Antwerpse Ring.
We zetten ons schrap voor een nieuwe rit… Na het lichtvoetige Intro slaat de motor meteen aan met de eerste single van het album, Grip (Omarm Me). Een song die in het spoor van het debuutalbum volgt.
En dan is het meteen tijd voor een eerste extra passagier: in Onder Ons volgt Eefje De Visser zo goed als de hele trip lang nauwgezet de zanglijn van Mathieu Terryn, waardoor haar breekbare eigenheid jammer genoeg wat verloren gaat. Op zich ook weer een aangename song, waar echter wat meer contrast had mogen inzitten, zodat de gastmuzikante in een volwaardig duet voor meer toegevoegde waarde had kunnen zorgen.
Vanaf Ademnood lijkt Bazart echter helemaal het woord bij de daad te voegen, en lijkt de inspiratie op een lager pitje te gaan staan. Ademnood zelf bevat nog wat elementen die in het voordeel van de song kunnen spreken, maar Zonde staat echt voor wat het aankondigt: een niemendalletje dat niet had gehoeven. Zonde dus. Ook Niets Is Zeker en Het Doet Me Toch Iets volgen dezelfde route. Uiteindelijk is het wachten op Vijf Dagen tot er weer wat meer animo opduikt. Uptempo, met voldoende afwisseling in ritme en kleur om op te vallen na het voorgaande kwartet.
Tweede gastmuzikant Baloji, in een vorig leven mc Balo bij Starflam, brengt in Niet Te Dichtbij / Côte à Côte min of meer redding. De Belgische rapper van Congolese origine zorgt voor een welgekomen verfrissend geluid dat de tweede helft van de plaat echter nauwelijks van de afgrond kan redden. Afsluiter Nodig is het zoveelste bewijs van de lichtheid van hun huidige bestaan, en was volgens ons dus eigenlijk onnodig.
Misschien was een ep als tussendoortje een sterkere keuze geweest, waardoor ze tijd hadden kunnen kopen om nadien opnieuw met een volledig album uit te pakken. Gewogen en (te) licht bevonden dus. We missen de subtiliteiten die we in het debuut regelmatig in tekst en muziek aantroffen, maar misschien hebben ze zich nog niet prijsgegeven. De toekomst zal het uitwijzen. Alvast een album dat minder ritten zal bijkleuren, wat dan weer te maken heeft met de jeugd: die nemen nu de trein.
