Door de deur des huizes stormen met een track als Don’t Stop, dat zo maar eventjes van het geweldige The Briefs had kunnen zijn, is een sterke move. Bad Nerves (BN) legt daarmee de lat enorm hoog maar zet in vergelijking met eerder vernoemde band minder in op punk en komt een pak gevarieerder uit de hoek.
We hebben het hier dus eigenlijk over catchy punk(pop)rock, een hoge, ietwat aparte en cleane maar goede strot, veel tempowisselingen en de goedkeuring van Billy Joe Armstrong. Band en management pakken maar al te graag uit met het feit dat het Groene Dag mannetje BN de beste Engelse band van het moment vindt en zelfs hun T-shirt draagt! In de punkholen waar wij onze tijd verschijten, zouden we zoiets, angstzweet druppels reeds op het voorhoofd, angstvallig verzwijgen. Om vervolgens te hopen dat David Yow of Steve Ignorant de shirts van onze bandjes ook gaan bestellen bij H&M.
Maar we dwalen af, richting zeiken en zaniken, wat echt helemaal onterecht zou zijn. BN vertoont trouwens heel wat gelijkenissen met het Green Day van nu maar weet naast al het toegankelijke zeemzoete zijn toch de nodige stekels in hun sound te verwerken, gelukkig. Ze doen dat afwisselend met het gitaarwerk, hun teksten, tempo’s en de soms iets rauwere maar welgekomen details. Voor doorgewinterde, oude punks is de vergelijking met laatstgenoemde trio al genoeg om acute diarree te voelen pruttelen aan de onderste achterkant, die vervolgens gestaag een weg zoekt en zonder pardon langs de behaarde gespierde kuiten, recht de witte Motörheadsokken inkruipt.
Wat we willen duidelijk maken, deze groep uitstekende muzikanten labelen als punkband zijnde, is misschien wat kort door de bocht maar we gaan ons daar geen ene ruk van aan trekken. Dit is gewoon een zeer straffe plaat. Van ijzersterke songsmederij en schijnbaar achteloos wat hitjes achterlatend tot de kunde om te klinken als Ramones van de studioplaten EN Queen tegelijk (WE SHIT YOU NOT!). Mindblowing eigenlijk. Dat onnozele klinkt-als-spelletje, waarbij je één band mixt met een andere, kan je op het merendeel van deze songs toepassen. Wat meteen ook de ontzettende en met momenten geniale, goed geplaatste diversiteit in de verf zet.
Jimmy The Punk klinkt bijvoorbeeld ook als Brian May op gitaar maar ditmaal gekruist met Cock Sparrer (inclusief gang vocals). Of wat te denken van Televison vs The Datsuns (latere werk) in Sorry? Stukjes Supergrass, The Lemonheads, The Strokes, New York Dolls en dus ook The Briefs zijn terug te vinden over zowat de hele plaat. Naamkaartjes schrijven is nog nooit zo moeilijk geweest maar powerpunkpopglamstadionr&rgarage band is, al zeggen we het zelf, een verdienstelijke poging. Al deze aspecten samen zorgen trouwens voor een redelijk eigen smoelwerk, wat logischerwijs stilletjes aan een zeldzaamheid aan het worden is in ons huidige muziekklimaat.
Gelukkig gaat het gas er soms ook nog gewoon lekker op zoals in het openingsnummer, Antidote en You’ve Got The Nerve. Het zit allemaal zo verdomd goed en vakkundig in elkaar en met zoveel passie, dat het moeilijk zal zijn dit niet goed te vinden. Nu maar hopen dat ze naarmate de bekendheid zal toenemen, de punk niet helemaal gaan weren uit hun werk.
Met dit album moeten we zeker niet afkomen bij onze vrienden van het grovere werk maar dit is gewoon te goed om af te doen als flauwe poppunk. Wordt dit de nieuwe Green Day waar onze bakviskinderen hysterisch bij lopen te schreeuwen en te grienen? Waar onze vrouwen en mama’s van binnen stiekem lekker warm van worden? Geen flauw benul van maar we weten wel dat Still Nervous binnenkort op vinyl in onze platenkast zal staan blinken. En dat kan van de Dookie boys niet gezegd worden.
FACEBOOK / INSTAGRAM / WEBSITE / SUBURBAN
