De motor sputtert van de eerste halve seconde. Een paar flarden verder en we zijn ondergedompeld in een sonisch bad. Autechre verrast hier vanaf het begin met een lekkere old school sound. Na een paar mindere platen de laatste jaren zijn de pioniers terug met een gewoonweg goed album.
Velen verliezen zich in te veel of te weinig bliepjes, een sound die gewoon oubollig is of te vergaande probeersels die verloren lopen in een non-extensioneel doolhof. Experimentele electro was jaren goed met Aphex Twin en deze Autechre maar dwaalde soms te ver af en was gewoon boring aan het worden. Hoever kan je weggaan van de essentie zonder te vervallen in altijd dezelfde toontjes, loopjes en soundscapes. Als de citroen uitgeperst is, moet je een andere nemen. De essentie is nog altijd muziek, een melodie, een sfeer, een beat, of een samenstelling, distillaat, homogeen of amalgaam mengsel van dit alles. Of je kan het ambient noemen, dan kan alles maar verkoop je meestal maar een handvol platen…
Dit is Autechre zoals we ze graag horen. En het was al lang geleden dat we nog iets zo goeds hoorden van dit duo dat toch ook al bijna dertig jaar bezig is met aan de knopjes te draaien.
De platen van het laatste decennium lieten ons een beetje koud, Oversteps en Exai waren een beetje teveel van hetzelfde zonder ons bij de nekharen te pakken. Maar deze Sign klinkt coherenter, voller en rijker van klank. Zelfs een moderne jazzliefhebber heeft voeling met deze uitgave. Hun klanken zijn melodieuzer dan ooit. Wat we bij The Orb en Orbital bijvoorbeeld altijd heel goed vonden zit hier ook in zonder copycatgevoel. Hun eigen sound is en blijft herkenbaar maar extraverter en toegankelijker dan hun vorig werk. Meer laagjes in de structuur, meer klanken in gevoel, meer sfeer op de achtergrond.
Dit album klinkt bekend en klassiek en toch verrassend jong. Heel subtiele klanken en hints naar vette beats die er toch niet komen. Lekkere pure electro dus. Een heel sterk album van een duo dat we bijna afgeschreven hadden.
