Sinds 2014 verscheen Sander Stuer met zijn project Gilman al in verschillende gedaanten op de Belgische podia (Crammerock, Boomtown, Gent Jazz). Maar we hebben moeten wachten tot 2019 voor de debuut-single Sunrise verscheen, een dromerige track vol knappe soundscapes. Meer dan drie jaar heeft Stuer aan zijn debuut-ep gewerkt die vorige week het licht zag. Het is een heel persoonlijke ep geworden die diep gaat en dan ook een diepe indruk achterlaat.
De plaat is voor een deel opgenomen in IJsland, waar Sander een half jaar gewerkt heeft in de Greenhouse Studios als assistent van Ben Frost, zodat je de invloed van de IJslandse landschappen ook in zijn muziek terugvindt. Daarom ging hij op zoek naar een geschikte locatie om zijn debuut voor te stellen. Zijn oog viel op de Sint-Jacobuskerk van thuishaven Haasdonk. Stuer wordt live bijgestaan door Mauro Bentein (Lagüna) op gitaar en collega muzikant van Sleepers’ Reign Orson Wouters op keyboards. Beiden hebben ook bij de opnames hun steentje bijgedragen hebben.
Het voorprogramma werd verzorgd door de zussen Nelle en Dienne Bogaerts alias Lili Grace. Het duo brengt met hun stem, cello en een elektronica mysterieuze electropop met een freaky kantje. Na een finaleplaats in Humo’s Rock Rally van 2012 brachten de zusjes Bogaerts in 2015 hun debuut uit. Daarna verschenen er nog twee singles en werd het even stil rond Lili Grace. In november komt hun debuutalbum Silhouette uit waar net de tweede, vrij indrukwekkende single Traveller uit verscheen. Het album werd mee geproducet door Orson Wouters, en zo is de link gemaakt met Gilman.
Nelle en Dienne hebben elk apart heel mooie stemmen maar als ze samen zingen gebeurd er iets magisch. Dienne speelde toetsen en hobo waar ze af en toe effecten of een loopstation op zette zodat je het instrument soms niet echt kon herkennen qua geluid. Nelle deed dat ook met haar cello maar gelukkig kregen we ook de mooie pure klank van dat instrument.
Soms klonk Lili Grace speels, soms waren er emotioneel geladen nummers met een totaal andere feeling. Laten we het een combinatie noemen van het avontuurlijke speelse van Björk en het experimentele van Bon Iver. Een heel origineel geluid met intrigerende songs. Wij kijken uit naar het album want als het zo indrukwekkend klinkt als in Haasdonk wordt dat zeker een topschijf.
Gilman startte de set met onbekende nummers die de zelfde sfeer uitademen als de songs op de ep. Het trio verblufte met een weidse klank waarbij Sander Stuer imponeerde met zijn flexibele stem (waar af en toe ook wat effecten op stonden zodat hij er nog meer kon mee doen), Orson Wouters zorgde voor de toetsen en de elektronica terwijl Mauro Bentein er met zijn gitaar mooie laagjes op smeerde.
Zo kregen we bij elk nummer een andere, indrukwekkende geluidsmuur die heel diep raakte. Stuer zong met veel emotie wat het een heel intense set maakte. Na het onbekende werk kregen we songs uit vuvu, in dezelfde volgorde als op de ep. De studio uitvoeringen zorgden al voor kippenvel maar als je deze knappe songs live hoort, maken ze nog meer indruk. Het laatste nummer Sleep droeg Stuer op aan zijn grootouders, die er spijtig genoeg niet konden bijzijn. Maar ze kunnen alvast trots zijn op hun kleinzoon die echt heel veel talent heeft en een mooie set neerzette samen met zijn collega muzikanten.
Twee wondermooie concerten op één avond in een unieke locatie en dat in heel bijzondere tijden. We waren aangenaam verrast door zoveel unieke talenten op één podium.
