Marijke Maes, alias Audri, is geen onbekende in de Belgische muziekwereld. Met invloeden uit jazz, pop en elektronica won ze in 2016 al de Red Bull Elektropedia Award voor Most Promising Artist. Ze opende intussen voor Mount Kimbie, Tamino en Warhaus en in 2018 loste ze haar debuut-ep Fool’s Gold die goed werd onthaald en haar airplay opleverde op Radio 1. Na twee jaar wachten is het eindelijk zover en maken we kennis met de tweede ep Paper Planes.
De ep start met het bruisende Harbor Me, de eerste single die Maes loste en die ons al helemaal warm had gemaakt voor Paper Planes. Het wachten werd dan ook beloond met een mix van zachte, lichte jazz aangedikt met elektronische elementen – niet teveel, maar ook niet te weinig – en een vleugje melancholie die van Paper Planes tevens een trip down memory lane-gevoel doet opborrelen.
Het vocale en ritmische spel dat we reeds terugvonden in Harbor Me, blijkt zich verder een weg te banen doorheen de hele ep. Iedere song vertelt een eigen verhaal, met verhaallijnen die continu door elkaar kronkelen en kop noch staart lijken te hebben, maar toch een coherent geheel vormen. Een boek waarvan je de zinnen meermaals moet lezen vooraleer ze echt doordringen. Een boek waar je ook tussen de regels door moet lezen. Klanken, ritmes, melodieën en structuren versmelten tot een grote mengelmoes die niet begrepen wordt, maar wel gevoeld. Sing vorm het pronkstuk van deze gevoelsmatige ep en laat ons bedeesd, maar uiterst voldaan achter.
