Ook al levert Arno de laatste jaren vrij wisselvallige platen af, toch weten we dat de 72-jarige zanger en levensgenieter van vele markten thuis is. Daarom is het ook niet verwonderlijk dat hij onmiddellijk te vinden was om enkele van zijn eigen klassiekers op te nemen met enkel pianobegeleiding.
Kenny Gates van P.I.A.S. speelde al jaren met het idee om een reeks albums uit te brengen waarop artiesten enkel begeleid worden door piano. Hij kreeg het idee in de jaren 80, toen hij tv-show zag waarin Serge Gainsbourg zichzelf begeleide op piano en het nummer Par Ce Que van Charles Aznavour bracht. Gates vroeg zelfs aan Gainsbourg om de spits af te bijten van deze reeks albums, maar zijn stem was ‘eigendom’ van Polygram. 35 jaar later kwam Gates het nummer terug tegen op YouTube en het idee borrelde weer op. Zo kwam hij bij Arno terecht om het eerste album in de Parce Que-reeks uit te brengen.
Ook Arno speelde al een tijdje met het idee om een album op te nemen met enkel pianobegeleiding. Tijdens een concert, jaren geleden, viel de elektriciteit uit en toen zette pianist Ad Cominotto, om de tijd te vullen, Les Yeux De Ma mère in op piano. Toen hoorde hij hoe goed dat nummer klonk zonder de andere instrumenten en groeide het idee al om nummers heel sober te brengen.
Voor Vivre werkte Arno samen met de klassiek geschoolde pianist Sofiane Pamart uit Rijsel. In Frankrijk begeleidde hij al rappers als Scylla en Koba LaD en vorig jaar bracht hij zijn eigen pianoplaat Planet uit. Omdat Hintjes er ook een warme basgitaar bij wilde, nodigde hij zijn trouwe kompaan en bassist Mirko Banovic uit om mee te spelen.
Zo krijgen we op deze Vivre nog eens een ‘best of’ van Arno. Door de minimalistische uitvoering klinken de nummers evenwel anders, nog meer doorleefd en intenser dan voorheen. Vanaf het begin van de plaat, met opener Solo Gigolo, raakt Arno een gevoelige snaar en dat doet hij heel het album lang. De nieuwe versies klinken nog beter dan het origineel. Het is duidelijk dat de naar Brussel uitgeweken Oostendenaar zich goed voelt met deze sombere begeleiding, de songs klinken rauwer maar tegelijkertijd veel warmer.
Naast klassiekers uit solo periode zoals Lonesome Zorro, Les Yeux De Ma Mere, Give Me The Gift en Je Veux Vivre staan op deze plaat nog twee T.C. Matic nummers. De donkere parel Elle Adore Le Noir en Putain Putain dat hier een meesterlijk Tom Waits-achtige bewerking krijgt en waarvan Arno de tekst iets aangepast heeft.
Deze zestiende Arno-plaat is misschien zijn beste in jaren. Wij hopen uit de grond van ons hart dat het niet zijn laatste album is en dat we hem snel weer terug op het podium kunnen zien. Zodat we deze pure, uitgeklede versies live kunnen horen en weer kunnen genieten van de echte Arno, godverdomme!
