Arlo Mckinley was de laatste artiest die mocht tekenen voor het OH BOY label van John Prine.
Na het overlijden van Arlo’s moeder en één van zijn beste vrienden besloot zijn manager om de komende concerten te cancelen maar de muzikant wou er niet van weten. En toen kwam Corona ook nog wat roet in het eten strooien. Daar sta je dan. En wat doe je dan? Nummers schrijven en een plaat maken.
This Mess We’re In werd het resultaat. En wat voor één. Dit is americana van de bovenste plank.
De gierende emoties vliegen je om de oren door middel van jankende hammonds, ingetogen fiddles, sobere gitaren en vooral door de doorleefde stem van Arlo zelf.
En toch is het een opsomming van hoop en strijdbaarheid geworden. In het nummer I Wish zingt de man “We got to lose ourselves just to find our way back home” En dat hij die weg zal vinden, daar is hij van overtuigd.
Elk nummer apart bespreken zou ons te ver weiden. Het zijn stuk voor stuk klasbakken. Als er dan toch één moet worden uitgepikt opteren we voor het meeslepende Rushintherug met een prominente rol voor het hammondorgel door Rick Steff. Verder wordt de bezetting op dit album aangevuld door Ken Coomer op drums ook bekend van zijn werk met Wilco en op gitaar Will Sexton.
Ingetogen kracht voor de ware americana-liefhebber.
