Glacial Movements, het label dat met ijskoude hand geleid wordt door Alessandro Tedeschi, brengt steevast albums uit die iets hebben met vrieskoude, gletsjers, de weidse natuur ver onder het vriespunt en een voorliefde voor ambient, drones en isolationisme.
Dat het niet altijd grote of bekende namen binnen het genre hoeven te zijn, bewijst dit album van de mysterieuze Ark Zead, een artiest waar weinig over terug te vinden is en waar Tedeschi zelf, die de opnames twee jaar geleden kreeg toegestuurd en waarvan hij heel erg onder de indruk was, diep moest graven om te weten komen met wie hij te maken had.
Uiteindelijk kwam hij erachter dat we te maken hebben met een artiest die in de weer is met een gong en Tibetaanse klankschalen, met een grote interesse in de stemming die ze oproepen in de klanken die resoneren en hem aan het denken zetten. Door zijn geluiden te bewerken met computers en synthesizers probeert hij de soms behoorlijk gewelddadig aanvoelende koude van het hoge noorden van Canada in klanklandschappen te vertalen.
In het gros van de zeven nummers zijn de originele klanken moeilijk te achterhalen, al duiken ze hier en daar wel op. Dat zorgt mee voor het mysterie, maar tevens voor het intrigerende en meeslepende van dit werkstuk.
Ook de titels behouden dat onaardse gevoel, of wat gedacht van bijvoorbeeld Sikinik en Nootaikok. Het lijkt wel de taal van de Inuit, het meervoud van het woord inuk, dat echte mens betekent in het Inuktitut.
Welkom in de wondere isolationistische wereld van het onbekende, zowel wat betreft de natuur als de maker.
