Poëziegeluiden of geluidspoëzie… Antynomy dook er volop in en presenteert haar Poésie Sonore. Singer-songwriter Élodie Fournot, die sinds 2014 in Brussel vertoeft, geeft daarmee emotionele betekenissen, gevoelige bekentenissen in tijden van onzekerheid. Want wat rest er nog meer als het leven teruggedrongen wordt tot de essentie? Woorden, een stem en de contouren van nét iets meer.
“Muziek is waar woorden naar zoeken, waar emoties hun plaats vinden”, laat ze op haar website weten. Fournot creëert al een hele tijd muziek, maar schrijft al veel langer. Sinds haar elfde schrijft ze poëzie, maar het is pas nu dat ze iets van haar gedichten vrijgeeft. In Frans en Engels, liet ze met dit project haar woorden ook een sonische transformatie ondergaan in natuurlijke sferen die leiden tot dagdromen.
Les Cerisiers d’Ali neemt je mee langs een boomgaard vol fluitende vogels. De droge klanken van een blazer vergezellen haar sober gesproken woorden. “Ik ben vergeten wat het is om te zijn. En mijn hart wist het.” Melancholie en sfeer worden met minimalisme blootgelegd, door de toevoeging van slechts enkele geluiden. “Ze proeven van de vrijgevigheid van de kersenboom.” Pas als de woorden stoppen, bloeit het nummer nog enkele seconden open. Als een bloesem ontluikt Fournots stem nog heel even in een muzikale herademing.
Natuurlijke geluiden, zoals op een eenzame roadtrip. (sans genre) sijpelt woord voor woord golvend binnen. Golven die opgenomen werden in de zachte klankmuur die het gedicht omarmd. “Je gaat stap voor stap verder om, zonder genre, je hymne te ontvouwen.”
Haar Franse accent brengt een spontane glimlach op ons gezicht, wanneer we het eerste Engelstalige gedicht The Shadow Of A Light horen. Maar het voegt ook een extra vleugje mystiek en tristesse toe aan de tekst, die opnieuw gepaard gaat met de eenvoudige blazer en fluitende vogels. “Een paar tranen voegen zich bij de rivier, in deze oceaan van tijd.”
Het waterthema dat we hoorden in (sans genre) keert terug in Some Poetry.“Wat poëzie om in vrede te slapen…”, fluistert ze.
“Met deze gedichten hoop ik te werken aan een meer alternatieve cultuur, die ruimte geeft aan tijd, aan reflectie, aan het complexe, aan nuances. Wordt dit begrepen? Wordt het gewaardeerd? Het is in ieder geval waar ik in geloof!”, voegt Antynomy toe.
Dit is een knap artistieke manier om poëzie te brengen uiteraard. Maar het blijft hier erg voorzichtig gebracht door Antynomy, want met natuurlijke golven en vogeltjes op de weinig verrassende achtergrond wordt het clichématige niche waarbinnen poëzie zich vaak bevindt, overmatig bevestigd. Lieflijk en zwevend, in die onzekere tijden, waarin wij vooral nood lijken te hebben aan experimentele woorden en geluiden. Die – luidkeels maar evengoed fluisterend – intense emoties uitschreeuwen.
Die emoties zijn er nochtans. In ieder woord. En die emotie vonden we jammer genoeg weinig terug in het geluidskader daarrond gesponnen.
Facebook / Website / Instagram / Spotify
