Na het overweldigende optreden van Girls in Hawaii op 12 september 2021 tijdens Les Nuits Botanique, spraken we nog onze stiekeme hoop uit hen opnieuw vaker aan het werk te kunnen zien en horen. Nieuw werk mag ook. Daar is het allicht nog even op wachten, maar vrijdag 5 november 2021 komt het eerste solo-album uit van zanger/gitarist Antoine Wielemans. En néén, dat brengt de toekomst van de band niet in het gedrang, zo wordt ons verzekerd.
Overweldigend noemden we net die show van Wielemans’ band. Dat label mag gerust ook gekleefd op de eerste solo-plaat van de muzikant. Maar dan anders: groots in kleine ingetogen minimalistische composities, stuk voor stuk introspectieve kunstwerkjes met betoverende en fragiele melodieën die je weten te raken, ja!
“Où êtes-vous, poésie?” en wat later, “Où êtes-vous melodie?” vraagt Wielemans zich af in het nummer Poésie. Op het album Vattetot, Antoine, antwoorden we dan graag. Aan rijke, mooie ingetogen melodieën en poëtische woordenpracht, in de taal van Molière, Brel en Gainsbourg is alvast geen gebrek.
De laatste jaren dompelde de muzikant zich onder in het repertoire van chansonnier Mathieu Bogaerts én Serge Gainsbourg. Hier en daar hoor je ook hoe de geest van ‘Le beau Serge’ rondwaart, maar ook horen we echo’s van Noir Désir, zeker bij de geweldige single De l’or, die je vast al hoorde, dat een broertje zou kunnen zijn van Le Vent Nous Portera.
Wielemans koos er bewust ook voor zich in zijn moedertaal uit te drukken: deze plaat maakte hij ook in eerste plaats voor zichzelf, zonder zich beperkingen op te willen leggen, “en in mijn moedertaal gaat het ook iets vlotter om te schrijven, natuurlijker”. Wielemans wou ook zichzelf opnieuw uitvinden, had na de Nocturne-tour (met Girls In Hawaii) zin in wat anders. “Toen ik uit de Nocturne tour kwam, wilde ik iets nieuws. Een oude droom drong zich op om piano te leren spelen en liedjes voor mezelf te schrijven, zonder de beperkingen en compromissen inherent aan het leven van een band.”
In november 2019 trok Wielemans zich terug in een huisje in Vattetot-sur-Mer, in Normandie, om er te componeren, in februari 2020 keerde hij terug, en wanneer hij weer in Brussel was, was de plaat al voor 80% klaar. En al vinden we er ook een bijzondere ode aan Brussel (Bruxelles) op terug; de plaat werd dus Vattetot gedoopt.
De piano, die Wielemans zich dus recent meer eigen maakte, alsook keyboards zijn alom, maar steeds zuinig, aanwezig op het album, maar ook hoor je fraaie akoestische gitaren, secure drumloops en koortjes op de plaat, allemaal het werk van Wielemans, die ook voor mix en productie tekende. Wielemans’ stem fluistert, vertelt en zingt zacht in de negen kleine kunstwerkjes die de plaat rijk is. Maar negen songs? Less is more!
Wielemans’ stem, het metrum, de sfeer van de nummers doen ons bij momenten denken aan collega’s zoals de eerder vermelde grote Gainsbourg alsook Noir Désir, op een gegeven moment ook Renaud in zijn betere dagen, Etienne Daho op zijn rustigst, maar ook Sophie Hunger, schoot ons spontaan te binnen. Maar dat kan dan ook met De l’or en de gelijkenis met Le Vent Nous Portera te maken hebben.
Dat De l’or, misschien de énige song die ook op een Girls In Hawaii-album zou passen, tot onze instant favorieten behoort, had je allicht al door. Zoveel moois te ontdekken in nog geen vier minuten, pakkend ook met prachtige zang van Wielemans. De zee trekt zich langzaam terug… Laten we geen onrecht doen aan het filmische Sel, de sublieme opener van het album, met Wielemans slepende en vertellende zang en die zalige donkere stemmige pianopartijen.
Bruxelles is die eerder vermelde mooie ode aan onze hoofdstad. “Bruxelles se lève sous un ciel gris…” Poésie met zijn zuinige beat, donker en loom met aanzwellende keys, of is dat toch een orgel? “Le ciel, la tempète dehors” wordt gezongen, waarop tot besluit een heus onweer losbarst.
Fin d’été klinkt eerder poppy en is misschien het meest zomerse en vrolijke deuntje op de plaat. Gitaartje, koortje. Het klinkt hoopvol, al horen we ook treurende blazers.
Chien en Ici zijn misschien toch de absolute prijsbeesten op Vattetot. Chien met die akoestische gitaar, effectjes, koortjes en geweldige sfeertje. En dan Ici dat barst van de weemoed en tristesse, overheerst door dreigende pianotonen, met dat frivole gitaarpartijtje als lichtpuntje. Zou het? Bloed en bloedmooi.
Gaat Samedikea over de file op zaterdag naar de Ikea? Of is dat een metafoor en moeten we dit breder zien? Alleszins kan deze slepende electro-ballad, met fraai guitarpicks, ons bekoren. De plaat wordt besloten met een sfeervol Blanche: véél keys, een heel trage beat, die naar het einde toe een minuscuul beetje wordt versneld om dan langzaamaan uit te sterven.
Vergelijk Vattetot in géén geval met het materiaal van Girls In Hawaii, maar beoordeel het op zijn eigen merites: een collectie sprekende ansichtkaarten, delicaat en ingetogen en toch ook sprankelend. Geschreven in een periode waarin de omstandigheden zowel heftig als inspirerend waren, pakt Antoine Wielemans uit met een bijzonder mooie debuutplaat. Intimistisch en groots. Klasse!
We zijn alvast heel erg benieuwd om de nummers van Vattetot live te horen en zien. Dat kan alvast op 4 februari 2022 in de Botanique. Tijd genoeg dus om de liedjes van Wielemans in te studeren.
Vattetot komt uit vrijdag 5 november 2021 op 62TV Records/ PIAS.
