Na een verleden bij de cultgroepen Slapp Happy en Henry Cow met onder meer Fred Frith en Dagmar Krause besloot Anthony Moore om weer zijn eigen weg te gaan.
Hij zou naast zijn solowerk teksten aanleveren voor de platen Momentary Lapse of Reason en The Division Bell van niemand minder dan Pink floyd en samenwerken met o.a. Kevin Ayers, Trevor Rabin en Julian Lennon. Verder was hij producer van een aantal platen en schreef filmmuziek.
En nu is er dus de geremasterde Flying Doesn’t Help uit 1979.
Het is al van bij het eerste nummer raak. Judy Get Down is zo een typisch postpunk popnummer met een meeslepende cadans, een tongue in cheek tekst en begeleid door swingende backing vocals.
Ready Ready raast alle kanten uit met een strakke gitaarriff, voortdurende drum fills en chaotisch lijkende keyboardpartijen. Geen second om op adem te komen want daar is het stuwende Useless Moments al. Het dramatische Lucia schakelt iets lager qua ritme maar is alweer een strak gespeelde song met wat oosterse invloeden, een mooie zanglijn en een langzaam aanzwellend orgeltje dat aan de oren blijft plakken.
Caught Being in Love is nogal monotoon gezongen maar het werkt door de toevoeging van achtergrondkoortjes, een verhalende vrouwenstem en alweer een superstrakke band. Time Less Strange lijkt wel weggelopen uit een Bowie/Iggy plaat. Girl it’s Your Time, een typisch uptempo nummertje uit die dagen met lekkere samenzang en ja hoor, ook deze zit zeer strak in het pak.
Bij het bezwerende War sluipen de oosterse melodieën weer binnen en dat is niet zo verwonderlijk als je weet dat Moore in een ver verleden Indische klassieke muziek studeerde. Just us is een catchy uitsmijter met indringende mondharmonica. Als encore volgt nog het weemoedige instrumentale Twilight.
Al bij al een plaat met een nogal wrange ondertoon maar wel een plezier om naar te luisteren.
