Kortrijk leeft méér dan ooit. Nee, we hebben het niet over de VK, maar wel over de cultuurbeleving die de stad de laatste jaren uitstraalt, het succes van Sonic City dat steeds groter wordt, en de nieuwe plaat van Ansatz Der Maschine, Burial Songs. Het septet is aan zijn negentiende levensjaar begonnen en wist ondanks het goedkeurend geroezemoes dat debuut The Postman Is A Girl in 2007 uitlokte, probleemloos onder de radar van het brede publiek te blijven. Tja, instrumentale muziek blijft moeilijk liggen en wordt dus weinig gedraaid op pakweg Studio Brussel.
Soundtechnici Mathijs Bertel en Alexander Baert richtten de band ooit op als een eenmalig project. De soepele symbiose tussen fascinerende beats en feeërieke akoestische melodieën werkte wonderwel. Het werd dus een blijvertje.
We lieten al vallen dat de band instrumentale muziek schrijft. In het verleden werd nochtans nadrukkelijk de kaart van zangeres Sophia Ammann getrokken maar Burial Songs opent Oosters zen met Igarka. Aromatische saunadampen maken zich van ons meester. Inderdaad, Ansatz Der Machine is geen hofleverancier van hyperkinetische progrock of death metal. Denk eerder aan Oosters getinte americana. Maar dat is dan zonder de koerswijziging gerekend die deze plaat toch wel typeert. Blush verwijst op lepe wijze naar God Is A DJ van Faithless. Een leuk nummer dat een intense Duyster-feel uitademt. 65 Days Of Static lijken een inspriatiebron. Nooit uitbundig maar wel vakkundig en begeesterend.
Untold is het herkenbare Ansatz Der Machine met Sophia achter de microfoon, hoewel de klanken alleen maar klaterende beekjes en een body-to-body massage oproepen. Het Verre Oosten was nooit dichterbij. Absolve absorbeert dit relaxerende gevoel en doet de band wel heel erg duidelijk afstand nemen van de vroegere klanken. Het plaatje klopt echter wonderwel. Sander Lambrecht en jawel, Colin H. Van Eeckhout komen Invisible een flinke en erg verrassende triphop-injectie geven. Tricky zeg je? Het is vooral een erg knap nummer. De dartele synths en rustgevende sax maken van Deerhunter een echt hoogtepunt.
Sophia is opnieuw aan zet tijdens single Falling Down en doet ons de draagkracht van haar prachtige stem en dus de invloed op de sound van AdM ten volle beseffen. “Scars on my soul” klonk zachter en aangenamer dan het inhoudelijk wil meegeven. Agnus is de Notwist-variant van Blush en zet de veelzijdigheid van Mathijs Bertel en co. hier alweer in de etalage. Grensverleggend of wereldschokkend zijn deze Burial Songs niet, maar de plaat klokt af op iets méér dan een half uur en maakt ons rustig op een intense, kalme wijze waardoor we er eventjes vrolijk van durven worden.
Slotnummer Eagle is van het soort overdonderende schoonheid dat weemoed en tristesse een eigen forum lijkt te geven. In 2020 geldt voor Ansatz Der Maschine méér dan ooit: The eagle has landed.
