Meisjes die dromen en mooie plaatjes maken, we houden er wel van. Annelies Monseré is er zo één. Wie zich bezighoudt met de Belgische lo-fi underground zal waarschijnlijk al haar naam gehoord hebben. Als echtgenote van labelbaas Wim Lecluyse van Morc Records, of van haar muzikale samenwerkingen met namen als Jessica Bailiff, Matt Sweet (Boduf Songs), Michael Anderson (dREKKa, Turn Pale) en Steve Marreyt (Edgar Wappenhalter, Sylvester Anfang). Of natuurlijk gewoon van haar soloplaten.
Haar derde plaat klinkt even fragiel, en mooi, als de hoes eruitziet. Luistermuziek die het donkerste uit je ziel slurpt en pure subtiele schoonheid laat zien. Maar dit is niet meer de Annelies van vroeger, wat ooit begon met experimentele pianostukjes is uitgegroeid tot romantische pop met een donker tintje.
Beeld je in hoe Nico zou klinken met een glockenspiel of gewoon Soap & Skin zonder dat macabere kantje, en je eindigt ergens waarmee Annelies bezig is.
Natuurlijk, en dat verwacht je van haar, haalt deze Gentse muzikante haar neus niet op voor wat experiment (de twee instrumentale songs zijn daar een mooi voorbeeld van), en een klassieke songstructuur zal haar tevens een zorg wezen. Geen nood echter, de plaat is licht verteerbaar en zal ook geapprecieerd worden door 4AD-fans.
Met Debris neemt Annelies je mee naar het betoverende licht, ofschoon de dood vaak meekijkt (het morbide Strangers dat als een dodenwake klinkt). Prachtplaat!
