De Andamanse Zee is de zee ten westen van het vasteland van Zuidoost-Azië met name Thailand en het zuiden van Burma (Myanmar) . In het westen wordt de Andamanse Zee van de Golf van Bengalen gescheiden door de eilandengroepen van de Andamanen en Nicobaren, die tot Indië behoren. Net als de Golf van Bengalen is de Andamanse Zee een onderdeel van de Indische Oceaan.
Het is op één van die Andamanse eilanden dat de Antwerpenaren van Angels Die Hard hun winterslaap hielden en tevens hun zoektocht naar de mythische Drongo-vogel, om zijn lokroep op te nemen voor de opvolger van hun tweede album Mood Ring.
Of dat laatste nu gelukt is, is niet helemaal duidelijk. Wél kwamen ze tot de ontnuchterende constatie van de ecologische impact van het kapitalisme, zelfs op zo’n afgelegen plek. Dat werd duidelijk toen ze een locale zeezigeuner een waterpijp zagen roken die gemaakt was van een Starbucks-kopje.
Ook de heer Alain Rylant bevond zich op dat eiland. In een tribaal Jarawa mannelijkheids ritueel raakten ze onder de ondruk van zijn drumskills, en toen ook engel Rob Eelen zich slagwerkend ging bemoeien en dat een geluid scheen voort te brengen gelijk aan dat van parende neushoorns, werd het stilaan duidelijk dat Rylant ook een engel diende te worden. Die buiten extra percussieve ondersteuning meteen ook instond voor opnames, mix en mastering.
Windeieren heeft hen dat niet gelegd, Sundowner staat bol van ritmes waar menig bosjesman én neushoorn een erectie zonder weerga van krijgt. Koud kunstje voor Thomas Noppe en Alex Van Herk om die middels hun respectievelijke gitaren en synths in te kleuren met klodders roze, paars, oranje en gitzwart. In emoties uitgedrukt krijg je dan; tot rondedans aanzettende euforie, melancholie, weemoed, vervreemding, vertwijfeling, wanhoop én een gezonde daaropvolgende take it or leave it middelvinger.
U wil toch liever clichématige muziekjournalistenhokjes ? Tja dan komen we uit bij filmisch, dromerig, psychedelisch, rockend én funkend. Wat meer is, ze dringen dieper in de kern van de ziel door, dan menig omhooggevallen pseudo emotioneel nasaal klinkend singer songwritertje. Wat bij ons steevast de vraag doet rijzen, waarom instrumentale prachtmuziek die buiten de categorieën jazz en klassiek valt, nog steeds argwanend bekeken en behandeld wordt ?
De single/clip Tears Of The Cobra kreeg u al op Luminous Dash, maar check en koop vooral die plaat, want ons deed vooral het weergaloos verschroeiende Acid Beach naar adem happen, om van de impact van de andere zes tracks nog maar te zwijgen.
Er is dus alvast toch één voordeel aan dat vernietigende kapitalisme, het levert straffe platen op van musicerende medemensen die zich nog een fuck aantrekken van wat het kan aanrichten.
Vinyl op Jezus Factory website
Digitaal op Heaven Hotel Bandcamp
