“Live music is better, bumper stickers should be issued”. Dat zong Neil Young in 1980 in het nummer Union Man (van het album Hawks & Doves). Ome Neil had en heeft gelijk natuurlijk. Maar door de hele toestand met een virus dat ons in zijn greep houdt, is dat voorlopig nog niet opnieuw mogelijk. En dus lees je hier nu géén laaiend concertverslag over de cd-voorstelling van Wiga Waga, het jongste album van het An Pierlé Quartet. Er was weliswaar een knappe live-stream, die doet dromen van the real thing, hopelijk vroeger dan later.
Maar laten we het over die nieuwe plaat hebben! Daar valt toch een en ander over te vertellen. Om te beginnen dat deze tweede van het An Pierlé Quartet, de opvolger van Sylvia (2019) een behoorlijk bekoorlijk plaatje is geworden.
An Pierlé heeft nog steeds haar prachtige stemgeluid, dat met gemak kan wedijveren met de vocale prestaties van ‘concullega’s’ Tori Amos en Kate Bush. Die bijzondere troef wordt op Wiga Waga fraai ondersteund door Koen Gisen op sax, bas en klarinet, Hendrik Lasure aan de synths en piano en Casper Van de Velde aan de drums. Pierlé zelf zingt natuurlijk, speelt piano alsook trompet en trombone. Samen dus het An Pierlé Quartet.
Het viertal vergast ons op jazz uit een andere dimensie zeg maar. Hier en daar schemert ook artrock door maar evengoed hoor je echo’s van The Beatles, Radiohead, Laurie Anderson en jawel, Kate Bush, al dan niet bedoeld.
© Björn Comhaire
Een aantal songs op Wiga Waga ken je misschien al. Unreal, Unreal 2, Slow Down, Slippery Fish en Imaginary Summer prijken immers ook op Sylvia, dat strikt genomen eigenlijke een film score was. Maar we gaan niet muggenziften. De andere juweeltjes op Wiga Waga zijn dan Saturn, waarmee de plaat opent, Dissecting The Insect, Fingerspitz en Go On alsook Lantern.
Wiga Waga bezorgt je, letterlijk vanaf de eerste noot, instant kippenvel wanneer Pierlé a capella Saturn inzet, met de piano die een eerste keer dramatisch invalt na het vierde gezongen woord (“sorry”), vervolgens om de zoveel tellen en de andere instrumenten die ergens na een minuut pas écht meedoen. Een bijzonder beklijvende melodramatische soms wat dissonante compositie, waarin Pierlé haar stem in alle onmogelijke en mogelijke bochten wringt, terwijl de muziek alsmaar verder aanzwelt en naar een catharsis toewerkt – die haast wanhopige koperen blazers, waauw!
Dissecting The Insect, waarin we de geest van Laurie Anderson ontwaren, maar op gegeven moment evengoed Kate Bush, deels gedeclameerd, deels gezongen, kent een geweldige georkestreerde opbouw en georganiseerde chaos. In Slippery Fish gaat de band op datzelfde elan verder, al klinkt het al wat conventioneler, met een geweldige melodie en instrumentarium. “Maybe it is safe for you to love me now”, vraagt de zangeres zich af in het refrein.
Het slepende Slow Down klinkt fenomenaal, sacraal en duister en het grijpt je bij je nekvel; met An Pierlé’s prachtige stem als één van de belangrijkste instrumenten. Eigenlijk benieuwt het ons hoe deze compositie zou hebben geklonken in de opstelling van Arches (2016) en Cluster (2017), zeg maar Ans orgelplaten.
Fingerspitz moet toch écht het lied zijn waarop zowel Kate Bush en Tori Amos ongelooflijk jaloers kunnen zijn dat zij dat niet geschreven of uitgevoerd hebben. Dat laatste kan nog natuurlijk. En nu gaan we stoppen met die zinloze vergelijking. An Pierlé is natuurlijk vooral haar geweldige zelve. Amen. Durven we toch nog melden dat deze compositie ons op gegeven moment ook doet denken aan Radioheads Pyramid Song. Maar laat ons vooral gezegd hebben dat dit een bijzonder rijk en gelaagd nummer is, waarin je bij elke luisterbeurt meer lijkt te ontdekken. Ook dit willen we An nog wel eens vanachter het kerkorgel horen brengen trouwens.
Go On heeft een ongelooflijke vibe over zich en klink tegelijkertijd bijzonder catchy als behoorlijk experimenteel. De effecten doen ons soms denken aan wat Lynn Cassiers doet in haar vele projecten. Als het straks weer mag, moeten beide dames misschien maar eens de hoofden bij elkaar steken. Klinkt als een interessante combi.
Indrukwekkend en bloedmooi is de ballade Imaginary Summer, hoogzwanger van deemoed en tristesse, afklokkend op zeven minuten, maar eigenlijk veel te snel voorbij in al zijn schoonheid. Het stopt dan ook nogal abrupt, misschien het enige minpuntje dat we kunnen bedenken in deze bespreking van het knappe werkstuk van het An Pierlé Quartet.
Unreal en Unreal 2 vormen een fraai tweeluik, geplaatst als intermezzo’s op het album, waarbij in Unreal 2, het tempo dissonant naar beneden gehaald wordt, aangevuld met een heerlijke dwalende sax.
Als uitsmijter krijg je ook nog Lantern, net als Unreal 2, niet op de hoes of in de liner notes vermeld, maar allesbehalve ‘vulsel’. Al vermoeden we dat deze pianoballade met spacey keys, en mooie saxpartij misschien niet geheel binnen het concept paste volgens de band. Wel perfect als afsluiter hoor, en An zingt weer prachtig.
Zodra het weer kan, herneemt het An Pierlé Quartet hopelijk de tournee of/en worden de geannuleerde concerten ingehaald. Maar tot die tijd is het zeker geen straf om naar het Wiga Waga te luisteren, ervan te genieten en het te koesteren. Geloof het maar, dit juweeltje mag niet ontbreken in je platen- of cd-collectie. Ja, je vindt dat ook op Spotify, maar doe ons, en vooral An en haar gevolg een plezier en koop het album! Wedden dat je je dat niet zult beklagen!
Wiga Waga is uit op het W.E.R.F-label.
