Na twee ep’s kwam het Brusselse octet Yôkaï vorig jaar op de proppen met hun Sentinelle album waarmee ze zich meteen in onze eindejaarslijst wurmden. Hun opvolger is er nu ook al.
Coup De Grâce bevat 9 tracks en ze gaan nog een stapje verder in het exploreren van hun geluid en mogelijkheden. Jazz en wereldse grooves krijgen nu gezelschap van krautrock en psychedelica. Multi-instrumentalisten als ze zijn, brengen ze dromerige synths en gitaren naar het voorplan en krijgen de blazers meer een inkleuringsrol toebedeeld.
Aanvangen met slow mover synths, die dan vergezeld worden door een simpele doch efficiënte drumgroove en dito baslijn in Mascotte zet voor ons meteen de goede toon, die ook door pakweg Can al gezet is geweest. In Roubaix is het idyllische gitaar schoonheid, voor de wielerstorm de rust enigszins komt verstoren. Marcheren in Het Bos wordt dan uiteraard gedaan met een marsroffel op snaredrum die het tempo aangeeft, terwijl er rondom sprookjes en spookjesachtige figuren vanachter de bomen komen piepen.
Een heerlijk jankende gitaarriff wordt in Laika onderbroken door een basklarinet en schijnbaar Walter Carlos achter z’n Moog. Iets vrolijker denderen dan de Amazonas voorbij en lijken de synths in absint gedoopt. Krautrock maar met twangende surfgitaar doen Ledeberg opleven.
Cheval De Rêve, doet z’n naam alle eer aan, de droomprins op dat witte paard heeft evenwel iets teveel aan de blauwe Chimay gezeten. Het titelnummer van hun vorige plaat krijgt ook hier een plaats alvorens het titelnummer van deze plaat ons rustig, dromerig en traag begeleidt naar de uitgang, maar voor we die bereiken toch nog kortstondig bedolven worden onder een laagje dissonantie om de staatsgreep te voltooien. De regering Yôkaï 1 mag van ons gerust een feit worden.
