Het tweede album van het uit Leipzig afkomstige trio jeffk zet deze band eindelijk weer eens in de kijker. Het debuut Inadequate Shelter (Dunk!) dateert immers alweer uit 2018 en werd binnen de postrockgemeenschap met veel enthousiasme ontvangen.
Het drietal neemt steevast ruim de tijd om nieuwe nummers te schrijven, wat te staven valt met de twee ep’s die voor het debuut verschenen, respectievelijk in 2010 en 2012. Trage, noeste werkers zijn het die ook nu weer slechts zes nummers aan ons voorstellen. Epische stukken, dat wel, die putten uit postrock en postmetal waarbij de kleinste details veel aandacht krijgen.
Matthias Poese, Steffen Ziemann en Tim Diedrich zijn dan ook perfectionisten die vinden dat een nummer pas klaar is als het geheel minutieus en tot in de kleinste details blaakt van vertrouwen, overtuigingskracht en muzikaal vernuft. Loops en synthesizers worden toegevoegd aan de standaard gitaar / bas / drums sound zodat elk van de nummers net niet binnen de standaard postrock valt weg te zetten.
Alles klinkt uitermate goed uitgebalanceerd waardoor jeffk, ondanks het overvolle genre waarin ze zich uiten, zich toch weet te onderscheiden van het peloton.
Facebook – Instagram – Bandcamp
Uit Haugesund, Noorwegen komt Les Dunes gepiept. De band bestaat uit leden die eerder speelden bij The Low Frequency in Stereo, Undergrünnen, Lumen Drones, Helldorado en Action & Tension & Space.
Tot onze verbazing brengt Les Dunes geen standaard postrock, integendeel. Het zit er wel in hoor maar de acht nummers schurken veeleer aan bij slowcore, denk een instrumentale versie van Codeine. Als er dan toch een vergelijking zou kunnen worden gemaakt met een postrockband, zou het met Explosions In The Sky zijn, puur om het ingetogen karakter van de muziek. De leden zelf vinden dat wat ze maken het dichtst staat bij de beginjaren van The Low Frequency in Stereo en wij gaan er van uit dat zij dat veel beter kunnen weten dan wij.
Facebook – Instagram – Bandcamp
Het eveneens uit Leipzig afkomstige kwartet Fargo leunt heel wat dichter aan bij standaard postrock. Vier instrumentale stukken, elk genaamd naar een Duitse stad, laten de kunstjes van deze band horen.
Het is zoals we hadden verwacht allemaal zeer goed gedaan maar het blijft postrock uit een dozijn. In de rand van de muziek betonen ze wel eer aan Angelika Zwarg (bijnaam Geli), de moeder van twee bevriende mensen en kunstlerares en schilderes, wiens werk de hoes siert.
Inhoudelijk zet de band zich af tegen nationaalsocialisme en fascisme, te ontwaren door het gebruik van een stukje uit een speech van Winston Churchill in Pforzheim. Geen vrijblijvende postrock dus, maar degelijke muziek met een boodschap.
Facebook – Instagram – Bandcamp
