Piet Vastenavondt debuteerde in 2013 onder de naam Pete met het album I Am Wilson. Daarop stond overtuigende americana in de lijn van Crosby, Stills, Nash & Young. We moesten zeven jaar wachten op de opvolger The Power Of Almost Nothing die hetzelfde straffe niveau haalde. Drie jaar later is Piet er al terug met een nieuwe plaat die hij uitbrengt onder zijn achternaam (omdat zijn muziek moeilijk terug te vinden was onder zijn Engelse voornaam).
Vastenavondt kon weer rekenen op topmuzikanten om zijn composities tot leven te brengen.
Dirk Lekenne nam de gitaar, slide gitaar, lapsteel en percussie voor zijn rekening, Charly Verbinnen vulde aan met gitaar en Loe Dejaeghere maakte met zijn bas, samen met Stoy Stoffelen op drums, deel uit van de ritmesectie.
Voor Call Me An Angel schreef Piet maar liefst dertig nieuwe liedjes. Hij kon zelf niet kiezen welke er op de plaat moesten komen en dus liet hij de keuze aan Dirk Lekenne van Studio Fandango die negen nummers selecteerde.
Deze langspeler katapulteert ons terug naar eind jaren ’60, begin jaren ’70, toen het Californische Laurel Canyon de broedplaats was voor liedjes van onder andere Buffalo Springfield, The Byrds en Gram Parsons. En ja, elke track van deze plaat haalt dat zelfde hoge niveau en de nummers zouden zelf allemaal klassiekers kunnen worden, als ze ook de nodige aandacht zouden krijgen.
Elk nummer klinkt fantastisch dankzij de knappe stem van Vastenavondt, de verbluffende harmonieën en het vakwerk van de muzikanten. Als we echt kritisch willen zijn, dan zouden we kunnen zeggen dat Piet niks nieuws of vernieuwends brengt. Maar als je deze plaat beluistert, dan denk je daar niet aan want alles klinkt gewoon top.
