Transistorcake maakt soundtracks bij films uit de jaren 80 die je nooit gezien hebt. Om de eerste ep van de jonge synthesizerliefhebber te omschrijven, gebruikten we woorden als gloedvol, kleurrijk, mysterieus en zinderend. Opvolger Cocktail is de volgende stopplaats op diezelfde weg. Een nachtelijke weg langs het strand, welteverstaan omzoomd met bars waar lichtjes flikkeren en de alcohol rijkelijk vloeit.
Op opener Cocktail Op. 1 klateren de synths als ijsblokjes die in een kristallen glas belanden, voor een vrouwenstem ons instructies geeft om de volmaakte Frozen Margherita te bereiden en het nummer openbarst met een funky ritme. Meteen dompelt Transistorcake ons onder in zijn eigen wereld, waar het zwembad altijd perfect is om een duik te nemen, de cocktails steeds heerlijk koel zijn en de flessen sterkedrank nooit leeg raken.
Net als bij een cocktail, is bij muziek de juiste dosering van levensbelang. Grenadine bevat te veel gekke bliepjes en dreuntjes en te weinig melodie om te blijven boeien. Melted slaat een donkerdere weg in: we liggen nog altijd aan het zwembad, maar hier en daar smeden mensen met zonnebrillen schimmige plannetjes. Dit nummer zou beter werken bij een echte film: de spanning wordt op de spits gedreven en je vraagt je af wat er in ’s hemelsnaam staat te gebeuren. Maar dan begint Pina en zitten we in een andere, veel lichtere sfeer.
Cocktail Op. 2 is het swingendste nummer van de ep, met een verfrissend ritme dat maar blijft doorgaan en altijd mag blijven doorgaan. Hier is de vrouwenstem weer, nu zacht en verleidelijk, voor de muziek naar een zinderend hoogtepunt toewerkt. Mosquito Mojito is de ideale afsluiter: het is laat (of misschien eerder vroeg), de zon komt alweer op boven de golven, een briesje waait ons tegemoet en wij vragen ons af of dit allemaal niet gewoon een droom was.
