Enkele weken geleden stelde de Amerikaanse producer, componist en trompettist Theo Croker zijn nieuwe album Love Quantum voor. Een album dat je binnenkort ook live kan gaan beluisteren op North Sea Jazz en waarvan we, na vier singles, al min of meer een idee hadden hoe ie zou klinken. Of kan Croker ons toch nog verrassen?
Het antwoord, zo zal je niet verbazen, is niet zwart of wit. De vier singles Somethin‘, Jazz is Dead, To Be We en het recent verschenen Cosmic Intercourse (Pt II) omspannen namelijk zo’n ongelooflijke variatie aan stijlen en invloeden dat het sowieso nauwelijks te vatten is dat de nummers op één en hetzelfde album staan!
Neem nu datzelfde Somethin’ waarop Croker samenwerkt met de Londense Ego Ella May. Een nobele onbekende voor ons, maar wat een stem heeft die vrouw! Na een paar zinnen zitten we diep in de Amerikaanse forties en zingt – een wat gepolijste – Billy Holiday ons rechtstreeks een eind ‘down memory lane’, de melancholie tegemoet.
Zet daar het wat overgeproducete Jazz Is Dead tegenover (met Gary Bartz en Kassa Overal) en tracht een link te zoeken tussen beide.
Natuurlijk mag een album alle kanten uitgaan. Sterker nog, je zou bijna kunnen zeggen dat dat typisch is voor een producerplaat waarop tig gasten elk toch een beetje hun eigen ding willen doen. Breakbeat, smooth jazz, spoken word, funky drummer, hiphop… het passeert allemaal de revue.
Maar wat is dan de link, de saus die alles aan mekaar bindt? Wij horen twee zaken: een laagje jazz en een uiterst verfijnde maar daardoor ook wel erg gladde productie. Die gladheid zorgt er ook voor dat de plaat moeilijk blijft hangen. Zelfs een provocerend nummer als Jazz Is Dead glijdt op die manier van jee trommelvliezen en zo terug je oor uit.
