Sinds enkele dagen is de nieuwe The Peawees, One Ride, verkrijgbaar in fysieke vorm. Het toeval wil dat we de dag ervoor gingen shoppen bij hun eveneens Italiaans platenlabel Wild Honey Records. Centen opdoen en wel om deze reden: garagehelden The Gories kwamen met een “nieuwe” single! Jahaa, en dan moet alles wijken (we werden trouwens getipt door Europa’s enige echte kenner van extreem obscure maar ultra grave shit, Ronny Rex. Dank u nonkel Ronny). Twee niet eerder uitgebrachte tracks bestemd voor hun tweede album uit 1990, haalden het toen niet en worden dus nu aan het volk getoond. Dit echter terzijde.
Eerlijk gezegd kennen we het label niet echt maar wanneer we door hun catalogus snuisteren gaan onze oogjes toch blinken. Met namen als Deniz Tek (Radio Birdman), The King Khan & BBQ Show, Siouxie & The Skunks, The Courettes, Tim Timebomb (Rancid),…, weet elke garage/rock/punk-‘n-roll liefhebber uiteraard waar de klepel hangt.
Hier kennen we de band vooral vanuit hun beginjaren, toen ze samen met acts als The Apers, Devil Dogs, The Queers, Teengenerate, The Hot Rod Honeys, The Reatards, Groovie Ghoulies, Squirtgun, Supersuckers, …, rock-‘n-roll samen kwakten met punk en zo in het plaatselijke jeugdhuis een hele meute kleine Ramoontjes genereerden: punk-’n-roll galore baby! Man man man, massa’s “1-2-3-Go” bandjes zagen we. Gehuld in sneakers, jeansbroek, ketting aan de geldbeurs en een The Jack Saints shirt om het toen nog strakke lijf.
De band bestaat dus sinds midden jaren negentig maar enkel frontman Hervé Peroncini bleef overeind. Toen een trio, nu een kwartet met niemand minder dan Tommy Gonzalez achter de batterie. De beste man zat zo maar eventjes in bands als The Bulemics, The Belltones en Nick Curran & The Low-Lifes! Godverdomme, nu kijk, dan heb je onze aandacht.
Op One Ride geen schreeuwerig en snelle The Bulemics punkrock-achtige schizzle maar heerlijke, well crafted rock-‘n-roll songs. Veel rustiger dan voorheen, volwassener ook en technisch uiteraard een stuk sterker. Echt scheuren mogen we op onze bierpens schrijven, in de plaats krijgen we sterk geschreven mid-tempo krakers over de liefde en het leven, met de occasionele ballad.
Vijftigplussers die nog steeds, in hun veel te smalle jeans met het buikvet er lekker overzwadderend, alleen maar rondhuppelen op punk-’n-roll uit de jaren negentig, halen hier misschien hun neus voor op. Zou jammer zijn want dit is een sterke plaat. Net als de meeste van hun collega punkrockers van toen, hebben ook zij de horizonten verbreed en dat vertaalt zich in een oerdegelijke, algehele sterke sound. Heerlijk meezingbare refreinen, goeie muzikanten, gelijkenissen met het latere The Supersuckers dus maar ook The Sadies, JD McPherson, The Solution (met o.a. Scott Morgan en Nick Royale), Sonic’s Rendezvous Band en The Fleshtones zijn voor deze heren waarschijnlijk geen onbekenden. Ook al is de (alt-)countrypop van The Jayhawks niet direct een voor de hand liggende link, ook deze naam speelde regelmatig op tijdens het beluisteren van deze feelgood-lp.
Eerlijk is eerlijk, we stonden er wat sceptisch tegenover en het duurde eventjes alvorens we helemaal om waren maar het overgrote deel van deze elf tracks zijn gewoon erg goed en werden meteen geparkeerd in onze “on the road”-playlist. Lekker mee blaten.
