Voor The Lemon Twigs is het elke dag een dag in 1967, een zonsopgang boven The Bay Area in San Francisco, wat druppels op een suikerklontje en hoppa!
Maar: het is goed dat ze er zijn, dat ze bestaan. Want hun bijdrage aan de populaire muziek zoals we die kennen is niet meer noch minder dan een eerbetoon aan hun Grote Voorbeelden als daar zijn The Lovin’ Spoonful, Love en zowat elke band die uit die hele Bay Area kwam. Al zitten The Beatles in A Dream is All We Know, en dan wel in songs als Sweet Vibration en de titeltrack. En de vroege Beach Boys, die zitten dan weer aan het roer van In The Eyes Of The Girl.
Want de broertjes D’Adanno (die dus The Lemon Twigs zijn) maken er geen geheim van dat ze veel liever 70 jaar geleden waren geboren in plaats van anno nu in de file te staan.
Nu: natuurlijk is dit goed. Alleen stelt zich de vraag: waar eindigt het eerbetoon en begint de parodie? Niks mis met nostalgie maar je kan niet naar Batman op een zwart/wit-tv blijven kijken. Of een balorkestje worden voor feestjes van de plus-zeventigers. En ja, die kennen iets als glamrock want dat is nu eenmaal wat Rock On (Over and Over) is.
Conclusie: er zijn maar een paar groepen geweest die elk jaar krèk dezelfde lp maakten (Ramones, Status Quo…) en die kwamen daarmee weg, maar of The Lemon Twigs er gaan mee blijven wegkomen, met dat ter inspiratie plunderen van de platenkast hunner grootouders, blijft de vraag. Altijd spannend, zo’n vraag.
