In 2018 debuteerde de Californische singer-songwriter Hannah van Loon onder de naam Tanukichan met het album Sundays. Hannah is een klassiek geschoolde muzikante die gespeeld heeft in diverse bands van jazz tot bluegrass . Op dit debuut krijgen we een soort van fuzzy dreampop te horen die klinkt als een “lazy Sunday afternoon”, vandaar ook de titel Sundays. Tijdens de corona pandemie adopteerde van Loon een hond met de naam Gizmo, haar tweede plaat is een tribute aan haar trouwe viervoeter.
In de bio staat dat Tanukichan op de nieuwe plaat iets wou doen dat ligt in de lijn van Cocteau Twins, met wat nu-metal invloeden en met een vleugje Smashing Pumpkins. We vonden dat een ietwat vreemde combinatie en als we het album beluisteren vallen vooral de Cocteau Twins invloeden op; nu-metal en Billy Corgan invloeden zijn op Gizmo niet te bespeuren. Wel een dromerige poppy shoegazevibe die wat in de lijn ligt van Lush. Dus verwacht geen wall of distortion, het blijft allemaal redelijk braaf. We krijgen liefelijke liedjes met een stevig randje.
Hannah heeft een zachte stem die bijna fluistert, de gitaren gaan dan ook niet te hard omdat je haar anders niet meer hoort. We krijgen gedreven, opwindende shoegaze-ritmes met een somber overstuurde gitaar en wat soundscapes die het geheel een poppy catchy gevoel geven. Het enige buitenbeentje is het nummer Thin Air waarin Van Loon een duet zingt met de lo-fi slacker Enumclaw, dat nummer had evengoed van Dinosaur Jr. kunnen zijn.
Deze tweede Tanukichan is geen slechte plaat maar evenmin vinden we ze geweldig. Zoals de vorige plaat klinkt het allemaal heel aanstekelijk maar nooit worden we echt weggeblazen. De plaat kabbelt gewoon rustig voorbij zonder hoogtes of laagtes. Gizmo is dus echt niks speciaals maar het stoort ook niet.
