Een nieuwe maand, dus zoals hij en ook wij beloofden: een nieuwe Vervloesem. Netjes door de digitale schoorsteen gepropt op Sinterklaasdag. Nu ja nieuw, deze opnames van het kwartet Simple dateren al van 2014, maar zijn nu geremixt door de maestro hem zelve.
Simple bestond naast Pierre, wederom op bas in plaats van gitaar en z’n trouwe drummer Didier Fontaine, ook uit saxofonist Bruno Vansina (FES, Rebirth Collective, El Tattoo Del Tigre, Brussels Jazz Orchestra,…) en toetsenist Joris Caluwaerts ( Zita Swoon, Het Zesde Metaal, Franco Saint De Bakker, …)
Dichter bij z’n oude band X-Legged Sally is hij nog nooit gekomen. De frenetieke jazzrock van Belgian Triumphalism en Oscar Niemeyer had zeker niet misstaan op The Land Of The Giant Dwarfs. Het flirten met dromerige akkoorden, banale popdeuntjes, funky grooves en scattende keyboardpatronen op Blabaway Utterbunk en Deliver Us From The Aliments ook niet.
Met de kosmische en dubby jazz van Mental Mento en The Amazing Soundcheck Band had hij bij Peter Vermeersch dan weer niet moeten komen aandraven, want die heeft een hekel aan alles wat nog maar in de buurt komt van reggae. Maar het staaft de bandnaam en bewijst dat Vervloesem wel degelijk ook eens simpel uit de verdomhoek kan komen. De zelfspot van One Of The Weakest Tune Of The Set maakt z’n naam dan weer niet waar.
De baslijn van Finally An Elephant Full Of Jam (waar blijven ze die titels toch halen) had evengoed ingespeeld kunnen worden door Les Claypool. Met het ijzig schone Glass Pie, de harmonieuze spasmen van Pierre Richard en de voor hun normen ingetogen pracht (toch de intro althans) van The Foam Cage toont het viertal zich een mentor voor de hedendaagse jonge vaderlandse jazzgarde.
Zelfs vijf jaar na datum, klinkt deze revisie dan ook uitermate fris en spat enthousiast door de speakers onze verwende oren in. Waarvoor oprechte dank .
Het herwerkte digitale album kan je bestellen op de website van het Off Label
