Het zijn best dure tijden voor Simple Minds-fans. Vorige week startte de voorverkoop en verkoop van een nieuwe tournee, terwijl een nieuw verzamelalbum werd aangekondigd. En vrijdag verscheen het album Live in the City Of Angels, een album met maar liefst 40 tracks dat opnames bevat van succesvolle tournee van de band in de Verenigde Staten. City of Angels verwijst dan naar Los Angeles, ook is de titel een knipoog naar de live-plaat In the City of
Light uit 1987, toen opgenomen in Parijs.
Dat zowel het aangekondigde verzamelalbum, met de weinig originele titel 40, als deze live-bundel exact 40 tracks tellen, heeft allicht te maken met het feit dat de band dit jaar 40 jaar bestaat. Nu ja, band, met Jim Kerr en Charlie Burchill als enige overgeblevenen uit de oorspronkelijke line-up dan.
Waar het album uit 1987 hoogzwanger stond van overbodige bombast, ontbreekt het op Live in the City of Angels net iets te vaak aan energie. Je moet de volumeknop al goed opendraaien om je echt in het live-moment te wanen. Dat zowat elke track in- en uitgefaded wordt helpt er zeker ook niet aan. Een vreemde keuze.
Bijzonder jammer is het ontbreken ‘live-synths’, was er dan echt getalenteerde keyboardspeler beschikbaar? Bij Celebrate lijkt het wel of de keys door een kazoo vervangen zijn. De band toerde dus met voorgeprogrammeerde synths en echt geweldig klinkt dat dan niet. Bij een anthem zoals Theme for Great Cities wordt is het zelfs ronduit storend. We pogen ons niet te boos te maken, maar het is moeilijk: I Travel – wat is dat? Een houseversie? Hoe goedkoper kunnen ingeblikte synths klinken zeg? En hoe bloedloos klinkt het ander zo magische Hunter and the Hunted. Wat een zonde.
De strakke bas van Ged Grimes zit wel goed vooraan in de mix, Cherisse Osei toont zich verdienstelijk op de percussie en Charlie Burchills gitaarspel klinkt beter dan ooit. Wat tijdens de recente tours van de band alsmaar duidelijker werd, hoor je ook goed deze live-plaat; Jim Kerr die vaak worstelt om de noten te halen, soms is het bijna pijnlijk om te horen, op andere momenten redt hij zich nog aardig.
Dat Sarah Brown hele lappen tekst van Kerr overneemt is allicht noodzakelijk. Maar in Book of Brilliant Things komt Kerr zelfs compleet niet aan bod en lijkt het of je naar de Sarah Brown Band luistert, die Simple Minds covert, maar dan met een keyboardsound uit de Lidl. In dit nummer is een fijne toetsenpartij toch echt wel essentieel, niet?
Met maar liefst 40 nummers en een overdaad aan ‘Lemme see your hands’ en de toch vaak pijnlijke vocale lijdensweg die Jim Kerr op dit traject aflegt, is luisteren naar deze live-plaat best een flinke zit. In Waterfront, Love Song, Upon The Catwalk, New Gold Dream lijkt het lijden van Kerr het grootst en tijdens She’s A River zingt Jim er volledig naast. Ook bij Stand by Love – een raadsel waarom deze al bij al niet sterke song in de set zat – hoor je Kerr worstelen om een en ander uit zijn strot te krijgen.
In de songs uit Walk Between Worlds, op ander recent materiaal, behalve dan bij Stars Will Lead The Way, want daar gaat weer fout, en bij de wat meer ingetogen nummers zingt Kerr echt goed, hij is het dus zeker nog niet verleerd. Dolphins en zeker Hypnotised zijn dan haast een vocaal hoogtepunt durven we stellen. Jim moet hier natuurlijk niet voluit gaan. Charlie’s gitaar klinkt hier hemels.
In onze herinnering zat ook Barrowland Star vol fijn gitaargeweld van Charlie tijdens de recente tour, maar op het album komt dat jammer genoeg minder naar uit de verf. Daar waar je Jim toch hoort sukkelen in de lalalalala’s, klinkt New Gold Dream (81 82 83 84) wel behoorlijk vitaal en lekker, de bas van Ged Grimes redt hier ook wel flink de spreekwoordelijke
meubelen wat ons betreft. In Sanctify Yourself zijn de bas van Ged en de gitaar van Charlie de grote sterkhouders, Jim laat het echte zingen over aan Sarah en poogt krampachtig mee te doen. Control yourself, Jim.
Met een zo rijke catalogus, en dus aan eigen songs geen gebrek is het ons een raadsel waarom de band zoveel covers in hun set stopt. Goed, we worden op deze opname bespaard van hun onvergeeflijke cover van David Bowies Andy Warhol, maar we moeten wel ondergaan hoe de band The Cross van Prince mutileert, en wat is de zin om Dirty Old Town te brengen, met Sarah die zingt bijgestaan door een mummelende Kerr?
Die akoestische versies van Promised You A Miracle en Speed Your Love To zijn eigenlijk echt goed en tijdens die akoestische tour was dat echt genieten, nu lijken ze eerder een excuus om Jim wat te laten te rusten, en natuurlijk hadden we toch liever een uptempo ‘elektrische’ renditie van Speed Your Love To Me gehoord.
Natuurlijk staan de onvermijdelijke Don’t You en Alive and Kicking erop, met versies die absoluut niets toevoegen en Sarah en het publiek die het meeste van de vocalen voor hun rekening nemen.
Toen dit live-album aangekondigd werd, de recente doortochten op Bospop en de Lokerse Feesten indachtig, waar we een weinig vitale en op routine spelende band aan het werk zagen, hielden we een beetje ons hart vast. Terecht durven we stellen, want dit live-album geef ons nu niet meteen erg veel vitamientjes. Je kunt dat dan op de (post)productie afschuiven maar misschien is er meer aan de hand. Misschien die live-plaat te veel.
Voor wie de stomende machine wil ervaren, zoals wij de band al heel vaak mochten beleven, kunnen we album 5X5 Live aanbevelen. Voor ons was als tegenmedicijn na het luisteren van dit bloedloze beestje het opleggen van U2’s Under a Blood Red Sky (1983) de remedie.
The Sarah Brown Band, of nee Simple Minds touren in de lente van 2020 en komen op 11 april 2020 naar het Sportpaleis in Antwerpen. De ticketverkoop is reeds gestart. We mogen hopen dat de band een keyboardspeler meebrengt, misschien kunnen ze Andy Gillespie nog eens bellen, en dat Kerr zich laat omringen door een goede vocal coach. Goodluck, Jim! Misschien wordt dat concert wel die live-bom die dit schrijfsel volledig teniet doet? Wordt vervolgd.
Live in the City of Angels is sinds vrijdag uit op het BMG-label.
