Sam Burton zwerft, maar dwaalt niet. Hij pakt koffers. En een gitaar en papier en een potlood. Die begeleiden hem op zijn reizen doorheen zijn land, de VS, en hij komt vandaar, uiteraard, uit de zoutstaat Utah maar je kan hem overal vinden. Tenmidden al dat gereis en geraas vond hij de tijd om zijn tweede lp uit te brengen. En daarover gaat dit. Een goeie? Lees vooral verder.
De ethiek der zwervers zit in een song als Pale Blue Night: het is kijken naar een sterrenhemel maar de sterren komen niet, vallen niet en hij blijft met zichzelf achter. I Didn’t Blame You: folkige country voor dampige zondagochtenden al had Tim Buckley dit beter gezongen – wie zong ooit beter dan Tim Buckley? – maar het had ook op Nashville Skyline van Dylan kunnen staan.
Nu sleurt Burton wel wat materiaal mee. Strijkers, een koortje en bovenal echo’s. Maar wat mooi is, is nu eenmaal mooi. Long Way Around: verstillend, heel begin jaren zeventig, bloemen bloeien en de violen halen er honing uit. En hij is blijven hangen in dat decennium. Broekspijpen en hemdkragen worden groter en groter en Come On Down On Me is dan ook een grootse song.
En dat zijn ze eigenlijk allemaal. Dear Departed had kunnen uitkomen in 1972 wat niet slecht hoeft te zijn want een Belg won dat jaar zijn vierde Tour van vijf. Mooie plaat, dit.
