Het Duitse – uit Berlijn komen ze – kwartet Rýr wil zich graag voordoen alsof ze uit Ijsland afkomstig zijn. De bandnaam komt namelijk uit het Ijslands en betekent schaars, dor. De titel van het tweede album (het debuut Left Fallow verscheen in 2019) betekent dan weer vergankelijk. Op hun Bandcamp kiest de band resoluut voor de term postmetal maar dat is niet helemaal juist. Er wordt net zo goed geput uit de rijke vijvers der postrock en blackmetal (de meer atmosferische kant). De vijf nummers, samen goed voor veertig minuten, zijn – meer nog dan op de eersteling – geschreven rond een stel indrukwekkende riffs. Het is vooral die gedrevenheid en de intensiteit van de riffs die Rýr onderscheidt van veel genregenoten. Bij het beluisteren van Transient horen we als het ware de meedeinende nekwervels kraken tot ze knakken. Voor liefhebbers van Amenra die zonder de rustige passages hun leven kunnen voortzetten is deze plaat bijna een verplichting.
Het Franse duo Wuw, bestaande uit de twee broers Benjamin (drums, keyboards) en Guillaume (gitaar, bas, keyboards, percussie) Colin zijn, na Rien Ne Nous Sera Epargné en Rétablir L’Eternité, aan hun derde worp toe. Doom, postmetal en artmetal zijn de genres die door het instrumentale Wuw worden gekneed tot de vijf stukken (mooi genummerd van 1tot 5 – de Parijzenaars kunnen tellen) die samen L’Orchaostre vormen. Het duo klinkt gedreven, poogt een boodschap over te brengen maar het wordt nooit echt duidelijk wat die dan wel mag zijn. Het klinkt allemaal best in orde hoor, maar het beklijft of verrast geen ogenblik. De sfeer is donker, zwaarmoedig en pessimistisch. Daar krijgen ze sowieso een bonuspunt voor.
Facebook – Instagram
Het Chinese Wang Wen klinkt op Painful Clown & NinjaTiger, ondanks de beladen boodschap (China en Big Brother unite, zoiets) behoorlijk zeemzoeterig. Dat komt niet alleen door de zang die tenenkrullend melancholisch klinkt. Het komt ook door de traagheid van de nummers, gebed in een pianoriedel die ons nergens weet te boeien. Het album klinkt veel te vrijblijvend waarbij Wang Wen kiest voor de treurige kant van het postrockgenre maar vergeet dat de inherente emoties ook dienen te worden overgedragen op de luisteraar en daar wringt de laars. We gaan dit album snel vergeten en als we Wang Wen nog eens willen horen, grijpen we wel terug naar bijvoorbeeld het leuke Sweet Home, Go!.
Bandcamp – Facebook – Instagram
