Voor wie nog wil weten waar de titel voor staat: glasscherven van een uitgeslagen autoraam in een bepaald niet vredelievend district van Londen. Voor wie nog wil weten waar The Rolling Stones voor staan: er zijn oorartsen en hersenchirurgen die je uit hoofde hunner professie graag willen helpen.
Keith Richards speelt al sinds 1962 op vijf van de zes snaren, gewoon, omdat hij er maar vijf nodig heeft. Mick Jagger paradeert al sinds datzelfde jaar als een pronkzuchtig haantje op het erf, gewoon, omdat hij de hennetjes wil lokken. Die twee vormden samen met Brian Jones en Charlie Watts (beiden dood) en Bill Wyman (geen goesting meer) the greatest rock-‘n-roll band in the world. Want zo ongeveer één vierde van de wereldbevolking is verwekt met een plaatje van de Stones op de broeierige achtergrond.
Hun meesterwerken maakten ze lang geleden, maar niemand hoort de pijp uit te gaan zonder ooit Exile on Main St. gedraaid te hebben, de dubbele uit 1972 waarin de roots van de rock-‘n-roll opgedolven worden en dat klinkt smerig en vuil en vettig en vul maar aan. En dit? Hackney Diamonds? Awel: het komt niet in de buurt maar het mag er alleszins zijn.
Er werd Goed Volk uitgenodigd, al werden wij weer schandelijk over het hoofd gezien. Waren wel aanwezig: Paul McCartney, Lady Gaga, Elton John, Stevie Wonder, Bill Wyman (jawel!) en het gedrum van Charlie Watts kan je, postuum, ook nog eens meemaken.
De singles waren er en stonden er en staan hier: Angry en Sweet Sounds of Heaven. Maar uiteraard is er meer. Want Hackney Diamonds moet hun beste plaat zijn sinds Steel Wheels, uit ’89 al. Waarom? Omdat hier dingen op staan als Depending On You, machtig gezongen door Jagger en waarin het volop wintert. Bite My Head Off is een splinterbom in je smoel: zijn die gasten écht tachtig? Zelfs teenagers gezegend met puisten en tjokvol adrenaline klinken niet als de Stones in dit.
Er is de obligate ballad, Dreamy Skies, waarvan ze er al talloze maakten maar er is bovenal Mess It Up waarin Jagger weer eens hommeles met the missus heeft en net dan is hij op z’n best. Zoals in Live By The Sword: bezopen rock-‘n-roll en dus zoals rock-‘n-roll hoort te klinken. Om dan de cirkel, na 62 jaar, eindelijk rond te maken: de cover van Muddy Waters‘ Rolling Stone Blues want naar die song zijn ze nu eenmaal en dus lang geleden, vernoemd.
Waarmee onze cirkel ook rond is. Hackney Diamonds zal de wereld niet veranderen maar als we een hoed hadden – sinds dat geintje met die lijm op ons laatste redactiefeestje dragen we dat niet meer -, we namen hem af. Niet de plaat van het jaar, maar ze gaat dicht eindigen. Bedankt voor alles, rollende stenen.
