Wie Ramkot zegt, denkt er meteen “ramrock” bij, de zelfbedachte huisstijl van dit Gentse rockende trio. Opgericht in 2017 heeft hun carrière een steile vlucht genomen door hun opgemerkte deelname aan De Nieuwe Lichting , de talentenjacht van Studio Brussel in 2021.
We kunnen gerust verklappen dat het nummer Red dat jaar de meest beluisterde song op Spotify was bij ondergetekende. Dan laten we nog de talloze keren dat we het hoorden via de cd-speler buiten beschouwing. Om maar te zeggen: we waren toen al stevig fan en dat werd nadien enkel nog versterkt door een resem andere knallers die we hier gemakshalve niet gaan opnoemen.
Ramkot timmerde aan een ronduit stevige live-reputatie door een slordige 100 (!) shows te spelen op amper een jaar tijd! Daar waren zeker kleinere, gezellige clubs bij – we kunnen ons zelf nog levendig een passage in de Gentse thuishaven Charlatan voor de geest halen bijvoorbeeld – maar evenzeer de allergrootste podia mochten worden afgevinkt. Spelen op Pinkpop of in Amsterdam als publieksopwarmer voor Metallica, er zijn bands die dergelijke status nooit bereiken.
Het maakt niet uit waar ze spelen, Ramkot staat altijd garant voor een stevig feestje door zowel hun enthousiasme als door de catchy rocksongs.
Toch klonk her en der ook al eens een kritische noot met als één van de meest opmerkelijke commentaren dat Ramkot zich wel erg gemakkelijk laat verleiden tot nummers die klinken als een eenvoudigere versie van bands zoals Queens Of The Stone Age. Zelf zijn we van mening dat het een band moeilijk kwalijk kan genomen worden als ze muziek brengt die aanstekelijk klinkt als ze die met volle overtuiging weet te brengen, ook als het niet de meest complexe songstructuren betreft. Voor elk wat wils, niet waar?
Nu, we kunnen niet verhullen dat we reikhalzend uitkeken naar deze nieuwe van Ramkot, iets meer dan een jaar na het verschijnen van debuut In Between Borderlines, om te zien welke richting ze zouden uitgaan. Het feit dat het trio voor de opnames naar de legendarische Rancho De La Luna Studio trok – jawel, de studio waar Josh Homme de Desert Sessions opnam – onder het alziend oog van de al even spraakmakende Alain Johannes, maakte de nieuwsgierigheid enkel groter.
Wie dacht dat Ramkot het zichzelf zo wel heel erg aandoet om als QUOTSA-wannabees door het leven te gaan, kunnen we bij deze meteen teleurstellen. Op deze tweede langspeler – en dit keer is die term écht van toepassing want hun debuut vonden we met slechts vijfentwintig minuten speeltijd aan de korte kant – toont Ramkot dat ze véél meer in hun mars hebben dan loutere catchy riffs uit hun mouw schudden. In hoeverre de hand van Alain Johannes een rol speelt, is ons eerlijk gezegd niet duidelijk, maar laat dat net een compliment zijn. De songs zijn van een zeer divers karakter waarbij het gaspedaal allerminst continu en tot het einde wordt ingedrukt. Maar ook in de ingetogen nummers die Rosa telt, hoor je onmiskenbaar Ramkot. En dát vinden we bijzonder knap.
De opening mogen we omschrijven als vintage-Ramkot: beukend als nooit tevoren trapt Nowhere To Go het album af als een mokerslag zodat je meteen weer weet waar de term ‘ramrock’ vandaan komt. Zo mogelijk nóg furieuzer klinkt Blame It On Yourself, het kortste nummer met amper iets meer dan anderhalve minuut. En ja, dit klinkt heel erg als QUOTSA om de critici dan toch ergens gelijk te geven.
Maar dan volgt Hollow, wat we reeds kenden als één van de vooruitgeschoven singles en waarover we enige weken geleden onze gedachten hier neerpenden. En vanaf hier toont Ramkot uit een geheel ander vaatje te kunnen tappen. De no-nonsense rock waar pure fun het enige doel lijkt, ruimt plots plaats voor een bloedserieus nummer. En het vormt allerminst de enige verrassing op het album – nee, we gaan hier niet alles verklappen, luister vooral zelf.
Veertig minuten lang nemen Tim en Tom Leyman en Hannes Cuyvers je mee op een boeiende, gevarieerde tocht langs verschillende zijwegen van de rock die het ene moment de geijkte paden bewandelen, maar op tijd en stond verrassende horizonten verkennen. We durven nu al de gewaagde uitspraak doen dat we de laatste onverwachte ingeving nog niet gezien hebben van dit sympathieke trio. Zelf geven ze aan dat de opnames in een ontspannen sfeer verliepen waardoor de spontaniteit hoorbaar is, temeer omdat er vaak slechts één take nodig was.
Rosa is een album dat de fans van het eerste uur zal weten te bekoren, net als degenen voor wie er al eens een onverwachte wending aanwezig mag zijn. De jongens van Ramkot zijn snel volwassen geworden.