De Amerikaanse progressieve altrockband Night Wilds presenteert met veel theatraliteit zijn debuutalbum All That Should Have Been. Tot hier toe was de band voor ons een onbekende, maar ze trok meteen onze aandacht met het grote, duistere showgehalte dat hun sound kenmerkt. Een goeie reden om dat album verder te gaan ontdekken!
Het blijkt een meeslepend conceptalbum te zijn dat autobiografie omhult met fantastische fictie. De 17 nummers tellende rockopera vertelt het verhaal van een jongen die vastzit in een wreed circus en wanhopig optreedt voor een gekke leider. “Ik heb lange tijd de leegte gezocht”, vertelt Seth Micarelli, de voornaamste singer-songwriter van Night Wilds. “Dit album gaat over het betekenis geven aan die reis.”
Net als in albums als The Wall van Pink Floyd, maar ook de moderne heldendichten van Tool, Radiohead en zelfs Rage Against The Machine, vervaagt de grens tussen entertainment en verlichting. All That Should Have Been ontvouwt zich met filmische decors, dramatische gebeurtenissen en geletterde teksten vol met metaforen en pijnlijke realisaties. Verscholen in deze saga ligt Seths eigen verhaal over het werken met persoonlijke, emotionele wonden en zijn eigen reis naar herstel van het psychische ‘zelf’.
Een eerste stap daarin was zélf muziek gaan maken, geeft Seth aan: “Muziek begon voor mij oorspronkelijk als een manier om contact te maken met mensen, maar ik had niet het zelfvertrouwen dat ik alleen goed genoeg zou zijn, dus imiteerde ik mijn favoriete muzikanten. Een paar jaar geleden besefte ik dat ik liever authentiek en anders was dan performatief en geliefd, en elke creatieve beslissing die ik op dit album nam, was op dat besef gebaseerd. Dat was zo bevrijdend.”
In de openingstrack The Curtain horen we frontman Miracelli die – als een lugubere circusdirecteur – het album aangrijpend declamerend opent. Het personage haalt uit naar verschillende artiesten in zijn show en focust zich vervolgens op één kind voor wie dit allemaal overweldigend is. Terwijl hij spreekt en schreeuwt, roept een griezelig mozaïek van muzikale motieven en geluidseffecten een zieke, circusachtige sfeer op die de onheilspellende toon van het album meteen zet. Het doek is gevallen… en hij verwelkomt ons verder in The Show, met een glansrijke rol voor de gitaren, in een opwindend theatrale rocktrack, die steeds sneller en eclectischer gaat klinken.
Bij een moederfiguur horen twinkelend zachte klanken. Mother is dan ook een liefdesballade, een ode aan die moederfiguur, die dichtbij wordt genomen als troost bij angst, verzachting bij woede… Een lieflijk en aandoenlijk stukje, dat meteen gevolgd wordt door het contrasterende Fear, met wriemelend angstaanjagende noise, bittergevaarlijke gitaarklanken en een sober desperate zanglijn, waarin af en toe een oerangst in kreten weerklinkt.
Tot hier toe korte tracks, die de emotie van de inhoud ten volle verklanken en daardoor erg filmisch werken. De kern van het album komt echter naar de voorgrond in New Jerusalem. Een weemoedig en etherisch folknummer dat uitgroeit tot een dynamisch progrockepos met een koor van hemelse achtergrondzangeressen en statige strijkers.
“Nou, er valt een muur op me neer
Ik weet niet meer wie ik zou moeten zijn
Er komt koude troost,
maar ik kan nog steeds niet slapen.”
Het lied wordt opgebouwd tot het huiveringwekkende refrein: “Stop met huilen, of ik geef je een reden om te huilen. Stop met sterven, het is gewoon zo moeilijk voor mijn ogen. Stop.”
Bij dit treurige nummer, hoort ook een krachtig aangrijpende en metaforische video waarin een jonge jongen verdwaald is in een door oorlog verscheurd land waarin alle spelers lijken te geloven dat er helemaal geen oorlog is.
Glooiende gitaren, emotioneel doorleefde zang, en knappe ritmiek horen we o.a. in Confusion, Control, No Way Home, maar het album bevat ook enkele ballades als Heartland, Where Do We Go From Here, de eerder symfonische rockballade City Of Strangers, het soulvolle poprocknummer A Long Way From Graceland, Joni, het Bruce Springsteen-achtige folkrocknummer Just A Moment More…
Met Tired wordt het rockshowgehalte opnieuw opgetrokken. Het maakt ons benieuwd naar de gitaristen, want de kwaliteit van het gitaarspel springt er doorheen het hele album torenhoog bovenuit!
Lost Light laat een weids geluid horen, zowel in instrumentatie als in zang. Als een bevrijdende climax aan het eind van de reis, hoewel het licht verloren blijkt… In een Arabisch klinkende sfeer, krijgen we sitarklanken, vrouwenkoren, die het geheel theatraal afsluiten. Machtige track!
Als afsluiter van het album, krijgen we nog een tweede, duister louterende versie van Where Do We Go From Here, waarin waanzin, ironie, emoties maar vooral toch waanzin bovendrijft.
Er is op All That Should Have Been niet bespaard. Ja, zelfs de strijkersarrangementen zijn echt, de band is samengesteld uit muzikanten van wereldklasse en alles werd opgenomen op vintage opnameapparatuur in legendarische studio’s in Seattle, de geboorteplaats van de band. En dat vertaalt zich in een grootse, operateske sound.
All That Should Have Been is een zeer persoonlijk album met een boodschap van hoop en de overtuiging dat we ons eerst in de donkerste grotten moeten wagen om te ontdekken wie we werkelijk zijn. En dàt wist Night Wilds treffend sterk en authentiek te verklanken in een album dat in het begin anders klinkt dan naar het eind toe, omdat de sound zich mee ontwikkelde in het verhaal van het concept.
All That Should Have Been is digitaal verschenen bij Gravel Road Records.
