Sinds het album How Different It Was When You Were There werkt de in Brussel wonende Amerikaan Matt Watts regelmatig samen met Nicolas Rombouts. Het is dan ook logisch dat ze veel gemeenschappelijke vrienden hebben. Een daarvan was de kunstenaar Ward Zwart (Loloman) die vorig jaar uit het leven stapte. Een week na de zelfmoord van hun vriend en midden in de nasleep van een gefaald huwelijk, getekend door pijn, verslaving en depressie, besloten Nicolas en Matt een opnamesessie te doen.
Die avond en nacht deelden ze hun verlies in woorden, met als sombere begeleiding een gedempte piano, een contrabas en wat elektronica. Ze deelden composities en improviseerden er nieuwe. Tegen de volgende dag was hun nieuwe album klaar. Het resultaat is Muted Songs For Piano, een intense luistertrip, een plaat om in één ruk van begin tot eind te beluisteren, een album dat de heroïsche strijd aangaat met de persoonlijke nachtelijke demonen van de twee componisten.
In het verleden bleek al meermaals dat grote tragedies leiden tot wondermooie albums, kijk maar naar Ghosteen van Nick Cave waarop hij het verlies van zijn zoon verwerkt. Dat geldt ook voor deze melancholische plaat met zeven pareltjes van songs. Nog nooit hoorde je dit duo zo ingetogen, zo gevoelig, zo open en zo intens.
Het album begint met het instrumentale Opening For Loloman. De intro bestaat uit soundscapes waarna Watts subtiele piano klanken speelt en Rombouts deze even subtiel aanvult met warme basklanken. Het zou een Nils Frahm compositie kunnen zijn, even gevoelig en intens. Dezelfde ingetogen sfeer blijft verder hangen in het knappe Happy Birthday, Miss E. waarop de piano en bas en de knappe stem van Matt gezelschap krijgen van vreemde synth geluiden, die op de één of andere manier perfect passen in deze knappe compositie.
Ook in de nummers die volgen raakt het duo ons in al hun eenvoud. De leegtes tussen twee noten en de sombere arrangementen zorgen ervoor dat de songs diep onder je huid kruipen. Alleen in de outro Lolloman slaat het duo even een andere weg in. Het instrumentale nummer begint vrij somber, maar na bijna 4 minuten krijgen we ineens een stevige beat en krautachtige synth-klanken die voor een bijzondere verrassing zorgen. De subtiliteit maakt plaats voor improvisatie wat zorgt voor een stijlbreuk.
Laat het einde van deze outro misschien een klein minpuntje zijn, de overige dik 20 minuten zorgen Nicolas Rombouts en Matt Watts voor intens kippenvel. Wij kijken uit naar de optredens die het duo gepland heeft in de herfst en waarop ze deze sublieme plaat integraal live zullen brengen.
Muted Songs For Piano verschijnt rond 15 juli op gelimiteerd vinyl. Omdat het album zo diep persoonlijk is, komen Matt en Nicolas ze, in de mate van het mogelijke, zelf afleveren. Je kan het vinyl bestellen via deze link.
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be
