“Waarom wordt hij door zovelen voor God aanzien? Er is niemand die het hem zal vertellen als hij een nummer maakt dat op niets trekt.” Een willekeurige zin uit één van de vele conversaties van het voorbije weekend. We werden lichtjes kregelig, hoewel we (in alle eerlijkheid) toch individuen kennen die ergens tijdens de Cave-tijdslijn afhaakten om voor ons bizarre en onbegrijpelijke redenen. Want als er één muzikant te aanbidden valt, moet het Nick Cave wel zijn. Maar hij had gelijk: niemand zou het hem zeggen. “Nu ja, hij heeft dan ook nog niet veel slechts gemaakt”, luidde het aan het eind van het gesprek.
En dan brengt hij dat album uit, met de titel Wild God, waarover The Scotsman schrijft dat het een “opbeurend album is, van een muzikant die opnieuw klaar is om te leven”. En hoe ongelofelijk mooi zijn verdriet en rouw ook klonken op Ghosteen, Skeleton Tree en Carnage zo prachtig klinkt hij op deze woeste, sonische viering van het leven.
Zelf zegt Cave het volgende over dit album: “Ik hoop dat het album op de luisteraars hetzelfde effect heeft als op mij. Het barst uit de luidspreker en ik word erdoor meegesleept. Het is een ingewikkelde plaat, maar ook diep en vreugdevol aanstekelijk.”
En toch zijn de tien tracks één voor één ontroerend. Qua opbouw zijn ze Bad Seeds-gewijs conventioneel, maar enkel omdat ze regelmatig experimenteel uit de bocht gaan. Niet wild, zoals vanouds, want het album bevestigt ook in zijn sound dat Cave een soort rust terugvond.
Een weids muzikaal geluid opent de ballade Song of the Lake, met een koor op de achtergrond. “They sing the song of the lake…” En dat doen ze gewoon. Zonder dat deze ballade nog maar een seconde ‘gewoon’ klinkt en Cave elk woord toch getormenteerd laat kinken “Aaargh… Nevermind, nevermind…”, alsof het woorden van troost kunnen zijn. Drumslagen, belletjes… bevestigen de glinsterende schoonheid van het meer.
“Hoewel het rijke klankkader de typische Cave esthetiek behoudt, gevuld met grote emotie, overdondert het naar het einde toe in zijn grootsheid! Een beetje wild, toch wel…! ‘With the heart, with the heart, with the heart…!’ Ons hart heeft hij bij deze nog maar eens verwilderd!”, schreven we toen we Wild God als voorsmaakje van het album beluisterden.
Hij heeft zijn speelsheid absoluut terug vastgegrepen op dit album. Ook in Frogs worden we meteen meegenomen in een klankspel van sprankelende details, schoon uitgerekte streken van de strijkers, terwijl de drums daar er luchtig, levendig ritme in leggen.
“I felt like someone of my family was dead.” Als er één iemand dát gevoel mag bezingen, is hij – die twee zonen verloor – het wel. En toch, komt er dan een nummer als Joy. Boordevol tristesse. Hoe hij contrast legt in elk gesproken woord, waarin zijn intonatie melodieus klinkt en het achtergrondkoor in schoonheid meehuilt over vreugde.
Een analoog synthlijntje met spacey allures, avontuurlijk drumwerk en volle, zelfverzekerde woorden van Cave kenmerken Final Rescue Attemp. Daarop volgt een nummer dat in een rebelse rocktrack transformeert! IJzersterk is deze Conversion! Wat Cave zo uitzonderlijk maakt, is zijn intellect. Dat de man niet alleen muzikaal, maar ook cognitief getalenteerd is, weet hij schrander in te zetten in zijn bedachtzaam poëtische teksten.
Kaneel, aardbeien,… met warmte en geuren gevuld, klinkt Cinnamon Horses als een innige omhelzing van veilige herinneringen. “I told my friends life was good.”
Mystieke traagheid pakt ons in het sombere Long Dark Night.
Pittig mooi ritmisch, met de illusie van een beatboxer op de achtergrond, klinkt O Wow O Wow (How Wonderful She Is). Een nummer over en voor zijn in 2021 overleden voormalige partner en muze Anita Lane, maar tegelijk klinkt Iedere pianotoets van Ellis, elk woord en elke drumslag als een knipoog naar een vrouw. “She rises in advance of her panties / I can confirm that God actually exists.”
Met een gospelachtige As The Waters Cover The Sea wordt het album afgesloten. Mooi, maar dat gospelkoor hoefde echt niet.
Cave startte op nieuwjaarsdag 2023 met schrijven aan dit album. Het werd door hem geproducet, samen met Warren Ellis. Met sessies in Miraval in de Provence en Soundtree in Londen, voegden de Bad Seeds hun unieke alchemie toe, samen met bassist Colin Greenwood (Radiohead) en gitarist Luis Almau als gastmuzikanten. Dat leidde tot een album om terug verliefd mee te worden op het leven. Cave vond rust en dat hoor je. Of hij ooit nog die wilde god wordt als voorheen, is niet zeker. Maar kunst komt niet voort uit wilde rebellie, noch uit schoonheid.
Sterren of punten geven wij niet. Laat daar de echte goden maar over beslissen. Het scoort. Hoog.
Wild God is digitaal, op cd en op standaard en limited edition vinyl verschenen op Bad Seed in samenwerking met Play It Again Sam.
Nick Cave & The Bad Seeds spelen in Het Sportpaleis in Antwerpen op 30/10 (uitverkocht) en 31/10.
