Geef toe, met een bandnaam als MOTMOT verwacht je je aan agressieve machomuziek, toch? Blijkt het de naam van een familie van veelkleurige vogels te zijn die leven in Midden- en Zuid-Amerika. Achter die, voor ons, wat verwarrende bandnaam gaan vier jazzmuzikanten schuil. Zangeres Chiara Bacci staat centraal met rond zich verzameld saxofonist Adia Vanheerentals (Bodem), pianist Simon Groppe en drummer Gaspard Sicx. Vocale jazz dus, een genre dat al een tijdje in de verdrukking is, zeker in België.
Op hun debuutplaat vertelt Bacci kleine verhaaltjes die zweven door een wereld die bestaat tussen droom en werkelijkheid. Ze doet dat met lange vocale uithalen en korte zinnen. Onderwijl gaat haar band vaak stevig tekeer. Dat contrast tussen het dromerige en hectische werkt vaak heel goed en de fantastische instrumentale begeleiding houdt het spannend. Toch kunnen die lange uithalen de eerste keer dat je naar het album luistert na een tijdje wat vermoeiend worden. Het was pas bij een tweede beluistering dat we de gelaagdheid van de nummers beter konden appreciëren.
Bacci houdt van een experimentje op zijn tijd en hier en daar neemt ze wat elektronica bij de hand en haalt ze haar stem al dan niet stevig door de mangel. Het duurt tot het vierde nummer My House voor het zover is (of hebben we iets gemist in de eerste drie nummers?) maar ze gaat dan wel meteen all the way. En het werkt! Stem en muzikale begeleiding komen meer in sync en ook de mix is evenwichtiger. Wat ons betreft had dit heel het album zo mogen zijn.
Floating werd op twee dagen opgenomen bij het Brussels Zinnema door Dries Van Ende en is verschenen bij OFF-label.
