Jezelf kunnen/durven zijn en dat muzikaal uitdragen naar de buitenwereld. Dat is volgens ons zo’n beetje waar het eerste album van pianist en producer Maya Dhondt om draait. Maya liet zich vroeger trouwens Wendy noemen, een dekmantel als een ander, maar maakt daar nu definitief komaf mee. Ze doet dat trouwens nogal letterlijk in de openingstrack van wow, x: interlude – bye bye wendy.
De muziek op wow, x is opgebouwd uit drie vrij evenredig over de nummers gesprenkelde ingrediënten: piano, elektronica allerhande en de stem van Maya.
Dat levert soms zacht melodische composities op zoals het zalvende untitled, waarin Dhondt een mooi evenwicht vindt tussen melodie en eigenzinnig experiment. Op andere nummers wint kunstzinnige (zelf)expressie het van esthetisch plezier en wordt de luisteraar iets meer op de proef gesteld (i love solfège of parasiten bijvoorbeeld). In it.com horen we hier en daar wat techno-invloeden en tijdens minimal-invasiv mag er zelf even gehakt worden. En neen, je moet echt geen contact opnemen met Joost. Erg ‘fragiel’ wordt het in afsluiter outerlude – petite ode sentimentale waarin Dhondt haar eigen stem en onze oren best wel op de proef stelt.
Radiovriendelijkheid en de main stage op Rock Werchter kunnen Maya Dhondt waarschijnlijk gestolen worden; een plaatsje op het Festival van Vlaanderen lijkt haalbaarder. Noem wow, x postmodern als je wil, al hebben wij het stilaan gehad met de overdaad aan ‘post-ismen’. Het album is vooral een interessante en boeiende, zij het nog wat onzekere (alle titels zijn geschreven met kleine letters), veruitwendiging van Maya Dhondts inwendige. Of dat denken we toch, het omgekeerde zou in ieder geval moeilijker zijn.
