Iedere ijslaag rond een hart brekend. Zo hard, dat het levensorgaan wellicht even meescheurt, waarna het zacht heelt onder de lavende klanken die Frederic Lyenn Jacques voortbrengt met zijn project Lyenn.
Voorzichtig zacht, laat hij pijn en liefde op ons los in de acht tracks, op zijn nieuwste album Adrift. En iedereen weet wat dit met een mens kan doen…
De warme piano in Morning Sun geeft de kracht van eenvoud weer. Langzaam lijkt de dag zich op gang te trekken, met een melancholische naklank van heimwee naar de voorbije nacht. “This morning sun could be mourning too…” De instrumenten worden fragiel spaarzaam ingezet, zonder te verdwijnen naar de achtergrond van de intense zanglijn van Lyenn. Het is net dat wat ook nummers als Deliverance en Staggering Heights kenmerkt en dit album zo ongelofelijk krachtig maakt.
Until We Blend was de eerste single die we al vrij vroeg te horen kregen van Adrift, samen met een erg knappe videoclip waarin twee dansers een poging tot samensmelten wagen. Melancholie lijkt hier een plaats te krijgen in innerlijke rust. Eén worden met je geliefde zorgt wellicht voor dat gevoel van innerlijke rust, terwijl we toch ook een stukje heimwee horen weerklinken naar hoe het vroeger was en dat dit ‘versmelten’ af en toe (of na een tijdje samen) opnieuw of op andere manieren moet gebeuren.
Net iets anders klinkt Night, dat luchtiger, in een meer energetische dynamiek naar een ingetogen extase leidt.
Uitdagend jazzy en gesterkt door enkele tonen van een blazer, laat Give In je ritmisch meedrijven op zwoelwarme golven. Diezelfde jazzsfeer wordt ook met Hissing Fire neergezet.
Diepe repetitieve klanken en een al even repetitief eenvoudige drumslag in Pedestal, waarbij de piano speels verzacht en Lyenns stem deze keer – terecht – wel de hoofdrol wegkaapt. Een nummer dat je ademhaling tot rust brengt en tegelijk je hartslag de hoogte in jaagt, wanneer de vocalen gracieus in duet gaan met de piano en snaren. Meesterlijk.
Op hol geslagen klinkt het niet, want met instrumenten wordt sober omgesprongen. Maar des te gedreven en zwevend vol klinkt dit derde album van Lyenn. Hij laat een ingetogen Radiohead horen en nog inténser, een Jeff Buckley en nóg fragieler, een Tamino met een nog standvastigere prachtstem. You pulled us in…!
(Her)lees ook ons interview met Lyenn.
