In een wereld waarin wij overspoeld worden met dreigende drones of ongevraagde algoritmes die ons leven willen bepalen, is een dosis punk meer dan welkom. Punk is een zeer rekbaar begrip, want voor sommige gaat het jammer genoeg niet verder dan de limousinepunk van Green Day. Wij hebben het over punk die je wakker schudt en zelfs tegen de schenen schopt, ook al mag dat vriendelijk. Muziek die vredevol de middelvinger opsteekt naar maatschappelijke normen die anderen het zwijgen willen opleggen. Tegen de stroom invaren met het volle besef dat je meerdere malen zult botsen.
Niemand die het in ons land op dat vlak beter doet dan Kotskat. Een manifest verpakt in DIY-punk die recht uit de keuken lijkt te komen, maar met meer gevoel dan alle Taylors en de Pommeliens van deze wereld tezamen.
Door hun ondoorgrondelijke sound wordt Kotskat wel eens ondergebracht in het no wave of lo-fi-hokje. Dat klopt deels, maar zelf houden ze het op punk. Er mag over alles gezongen worden, maar de geliefde onderwerpen zijn transfobie, mannelijke toxiciteit en gentrificatie. Soms een tikkeltje gezond naïef, al was het maar omdat ze ervan overtuigd zijn dat je wereldvrede kan bekomen door wat meer te gaan breien. We wish.
Flowers is hun debuut. Een band die bestaat uit mensen die de Belgische undergroundscene beter kennen dan hun eigen broekzak. Genoteerd aan het Kotskat-front: Ronny Rens (de labelbaas van Ronny Rex), Casper de Geus (Brorlab, Moar), Sam De Clercq (Brorlab, bontridders, Félicette) en Nele Janssen (Peuk en Head On Stone).
Ze ijveren voor een wereld waarin katten kunnen zijn wie ze willen zijn en vrij door de straten kunnen zwerven zonder dat ze last hebben van hitsige katers, politieagenten en andere ongewenste overlast. Iedereen die een beetje anders denkt in het leven, weet precies wat ze daarmee bedoelen.
Kotskat zweert bij nummers die soms onder de minuut gaan. Zo kort dat Spotify ze steevast weigert te aanvaarden als song, niet dat je daar als punker wakker moet van liggen. Frontman Ronny Rens zingt niet, maar declameert zijn teksten waardoor een gelijkenis met de allergrootste – en dan hebben we het over Mark E. Smith – zich opdringt. Flowers kan zelfs de vergelijking doorstaan met albums als Grotesque of Dragnet van The Fall, zeker door de gillende stemmetjes van Sam en Nele die er – wellicht zonder dat ze het weten – een heerlijke Brix Smith-touch aan toevoegen.
Rommelig perfect zoals Swell Maps of Television Personalities dat ook deden, of dichter bij huis Frankie Traandruppel. Lee schreef dan ook mee aan Bianca, een perfect postpunknummer overigens die iets heeft met The Velvet Underground. Het is dan ook de Lee Swinnen-touch.
Hoewel alles in het leven vatbaar is voor discussie – gelukkig maar! – toont Kotskat zich meester in het neerpennen van oorwurmen. Zet de proef op de som en speel Club Mate Blues vijf maal na elkaar af – het duurt minder dan zeven minuten van je leven – en je zult merken hoe onweerstaanbaar het allemaal wel klinkt. Durvers kunnen nadien Fuck Authority op de repeattoets zetten, wat niet minder dan chaos is. Wel verrukkelijke chaos. Kotskat houdt van jullie en wij houden van Kotskat en zo is de cirkel voorlopig rond.
KOTSKAT: Instagram
PANG PANG RECORDS: Facebook – Bandcamp
