De dames van Kajikama spelen indierock waar we blij van worden. Als er al eens melancholische teksten zijn, dan is het alsof de ellende verzacht wordt door een leuk bezoekje van je beste vriend. Kajikama zou zo uit Australië kunnen komen, vooral dan door de gelijkenis met de Go -Betweens uit Brisbane die hun muziek vernoemden naar één van hun albums: Bright Yellow Bright Orange. Een term die ook bij Kajikama zou passen.
Karlien De Geyndt (gitaar,zang), Jill Holvoet (bas, zang), Britt Holvoet (gitaar,zang) en Kato Vanwelkenhuysen (drums) hbrachten hun eerste nummers al uit in 2020. Op Rewriting kun je horen dat er sindsdien een enorme muzikale ontwikkeling is. Je hoort een meer groovy beat, de zang is zelfverzekerder, de band klinkt goed op elkaar ingespeeld en de nummers pakken goed uit met hun jaren 60-sound en surfgitaren.
Radiovriendelijk, maar ook wel met de Riot Grrrl-insteek, zeker als Karlien er in het openingsnummer een (weliswaar vriendelijk) Engels scheldwoord uitgooit. Ook cool is Vanessa I cried, die geen doorlopende beat heeft en niet meteen de meest logische keuze is als single. Misschien was Birds of Sorrow een betere keuze?
Kajikama raadt hun luisteraars aan om de ep tot het einde te beluisteren, want het laatste nummer biedt iets speciaals, een statement dat we alleen maar kunnen onderschrijven. Op een festival zou Kajikawa best wel veel publiek kunnen trekken met hun positieve, maar zeker niet oppervlakkig geluid waarvan je achteraf met een biertje achterover kan leunen om vast te stellen dat het inderdaad indierock is waarvan we blij worden.
