Gitaar en nog wat meer gitaar, dat is wat we krijgen op het album Glassman van autodidactisch muzikant Jonas Meersmans. Akoestisch vaak, al is Meersmans op zijn derde album ook niet vies van de elektrische gitaar, een nieuwigheid in het repertoire. Waar akoestisch en elektrisch met elkaar in gesprek gaan, ontstaan op Glassman trouwens de interessantste gesprekken.
Wie even op Spotify gaat kijken, zal zien dat Jonas’ vorige albums alweer stammen van 2017 en 2018, maar de man heeft ondertussen niet stilgezeten . Hij componeerde soundtracks voor een aantal theaterstukken en kortfilms en mocht in 2020 het openingsnummer schrijven voor een gitaarcompilatiealbum op het Amerikaanse label Tompkins Square. Daarnaast is hij ook gitarist bij Stef Kamil Carlens & The Swoon en lid van het Nicolas Mortelmans Quartet. Om maar te zeggen dat hij zich nu ook weer niet zit te vervelen thuis.
De nummers op zijn derde album liggen in het verlengde van wat we eerder van hem te horen kregen, al zorgt de toevoeging van de elektrische gitaar wel voor een flinke verschuiving in het geluid. De melancholie loert daarbij constant om de hoek, zeker als violist Michaël Lamiroy de strijkstok bovenhaalt.
Genregewijs bevinden de liedjes van Meersmans zich op het snijpunt van folk en neoklassiek. Een plek waar je ons niet zo vaak zal aantreffen, maar waar wel heel mooie muziek kan ontstaan. En dat is zeker zo op Glassman.
Voor de goede orde vermelden we ook nog dat Tim Vanhamel (ja, die) de productie van de plaat op zich nam en dat ook contrabassist Gerben Brys live komt meespelen met Jonas en Michaël. Het album is zowel op vinyl als digitaal verschenen bij W.E.R.F. Records.
