Als je niet beter weet, zou je denken dat het City Slang-label een obscure parel uit de jaren ’60 opdiepte, waarbij Jessica Pratt in één adem genoemd kan worden met Beach Boys, Love of ook nog The Walker Brothers. Het album ademt dan ook volop de sfeer van de jaren ’60 en in het bijzonder die van de Amerikaanse Westcoast. Het baadt ook in een weids panoramisch geluid, zuinig vergezeld door donkere jazzy vibes en een ingetogen bossa nova.
Maar Here In The Pitch, kwam dus uit in mei 2024 en is het vierde studioalbum van de Amerikaanse singer-songwriter, die ook nu weet te imponeren met dat bijzondere stemgeluid van haar en met ingenieuze en fraaie composities, met een heerlijk dromerig, soms broeierig totaalgeluid.
Toegegeven; aan dat bij momenten heel iele, voor sommigen misschien zelfs akelige, stemgeluid is het misschien even wennen. Maar luister en luister nog eens en ontdek hoe mooi die stem van de 36-jarige zangeres is en hoe fraai die vocalen passen bij de negen wonderlijke composities op Here In The Pitch.
Een mooie showcase is dan meteen de albumopener Life Is, dat voor ons nog net een ietsjes langer mocht duren, of ook de prachtige ballade die World On A String is. Een andere favoriet van ons moet dan zeker Get Your Head Out zijn met zijn zalige rustige bossa nova-ritme of nog Better Hate met dat zuinige gitaartje, die echo’s en die voorzichtige blazers.
Dat het refrein van het lichtjes fenomenale The Last Year ons wat doet denken aan Raindrops Keep Falling on My Head is geheel voor onze rekening, het doet niets af aan het feit dat dit een bijzonder mooie afsluiter van het album is. En luister toch ook naar Nowhere It Was, bezwerend en zalvend, met heerlijk zuinig dreigend orgeltje, handgeklap, een kabbelend gitaartje, dat karakteristieke stemgeluid van Pratt.
Dat Here In The Pitch met beide voeten in de jaren zestig staat, is niet echt een toeval. Pratt raakte gefascineerd door de donkere kant van de Californische droom en het einde van het hippie-tijdperk. De zangeres wou panoramische geluiden creëren die je doen denken aan de oceaan en aan Californië. Daarin is ze wel geslaagd wat ons betreft. In het zoeken naar wat theatraliteit en zelfs zich inspirerend op “stemmen die klinken alsof ze gedrogeerd werden door het leven”; allicht ook. Al horen we geen doorrrookte stem à la Marianne Faithfull op deze plaat, en wel dat zo frèle en unieke stemgeluid van Pratt zelf.
Het was een kleine vijf jaar wachten op dit album, een mooie ode aan de jaren zestig en de Californische droom. De enige kritiek die je op het album kan hebben, is dat het met zijn luttele 27 minuten veel te kort duurt. Gelukkig kan je het altijd gewoon opnieuw opzetten!
