In België hebben we Jean-Marc Lederman die op unieke wijze zijn eigen weg baant in de muziekwereld. Hij werkte met Fad Gadget, The The, Gene Loves Jezebel maar vooral met zijn eigen bands als The Weathermen, Ghost & Writer (met Frank Spinath van Seabound) en zijn samenwerking met Emileigh Rohn. Hij werkte ook heel wat muziek uit voor films en videogames.
Hij zou een uitstekende punkrocker geweest zijn, met zijn snelle middelvinger heeft en de houding die daarbij hoort. Maar we kennen hem vooral als een nieuwsgierig actieve artiest, die steeds op zoek is naar nieuw onbekend terrein om te verkennen.
Zijn nieuwste electropop album Soul Music For Zombies schenkt 11 nummers en is een reis door muziek en sferen die op de meest interessante manier botsen. Het resultaat is verrassend, leuk, maar op sommige momenten ook emotioneel, opwindend en zelfs dansbaar.
Ijzig blauwe fluisteringen openen dit album voor zombiezieltjes, met The Blue Note. Slechts enkele triggerende tonen, wat piano-impro op de achtergrond, een saxofoon die warmte blaast, een bossa nova deuntje en de sfeer voor het album is gezet!
She’s My Candy komt dan weer in een Elvis-sfeertje – ja, want vooral de intro doet ons denken aan A Little Bit Conversation! Bizar afgewisseld met Ongepast gedrag? Didn’t Your Mama Tell You To Behave? Laat haakse ritmes en stuurse electro horen, waarin de titel vuil en rauw geponeerd wordt.
Andante Ma Non Troppo. In een klassieke muziekopleiding betekent dit ‘rustig voortgaand. Maar ook niet te veel.’ En zo gaat het ook in deze track, met een sopraanstem die af en toe warm uithaalt, terwijl er ook electronisch gehinnik en pimpelende biepjes opduiken als speelse elementen.
Een magisch nummer is The Music Walks Again (the Robert Johnson Story) met tekst en zang door Emileigh Rohn. En toch is er dit eentje waarin we de voetstappen van een zombie op de achtergrond horen mee stappen. Het zullen wellicht die van Robert Johnson wel zijn, de Amerikaanse bluesartiest die slechts een 20-tal nummers uitbracht, maar daarmee toch een voorbeeld werd voor veel blueszangers en -gitaristen. Hij stierf echter al op 27-jarige leeftijd en de legende vertelt dat hij in een bepaalde periode van zijn leven op een kruispunt stond en een overeenkomst met de duivel sloot. Hij verwierf zo zijn grote talent als gitarist, zanger en songwriter. Dit alles in ruil voor de bepaling dat hij nog maar acht jaar te leven zou hebben.
Be My Girl is een dubby, zweverig curieuze electro-compositie dat moeilijk te vangen is in een genre. Enerzijds heeft het iets enorm lieflijks, tegelijk ook iets bevreemdends…
Werk voelt soms als drijfzand. Moordzand… Murder Sand (Running, Running, Work, Work) klinkt dan ook door als hardste uptempo track op het album. Met industrial elementen en een doorgedreven beat, is het eentje die ons ongetwijfeld de dansvloer op krijgt. Met fijne zachte intermezzo’s met verlokkelijke vrouwelijke vocals tussendoor.
Elektronisch vervormde vocalen in een duistere sfeer… en toch klinken de toetsen als basislijn speels en cabaretesk. I Put A Spell On You met tekst en zang door Jay Hawkins en Herb Slotkin is daarmee een van de favoriete tracks van Lederman zelf geworden.
En daar rekent hij La Dolce Vita ook bij, waarin de weidse, ietwat theatrale vocalen perfect versmolten zijn met het elektronische kader er rond.
Geen superkrachten in O Super(wo)man (nod to Laurie), maar wel veel warmte met natuurlijke ritmes, aanzwellende synths en triggerend ritmische zang.
Ding Dong klinkt al even gek als de titel. Jabbertalk-lijnen doorheen zachte electro-wolkjes met fluit-illusies.
Opnieuw levert Jean-Marc Lederman geen voorspelbaar entertainend album, maar iets voor liefhebbers van experimenteel gekke mengsels van geluiden, opgetrokken tot experimentele tracks.
Soul Music For Zombies is digitaal en op cd verschenen.
